Italiaanse slag
De nieuwslezers dansten nog net niet door de studio, maar het scheelde weinig. De toename van het aantal besmettingen vertoonde heel duidelijk een afvlakkende lijn. En dit was alleen nog maar het resultaat van de maatregelen die het kabinet weken eerder nam. De effecten van de echte hamer moesten nog komen. Wij hadden het virus verslagen. Een andere conclusie viel niet te trekken.
Nederlanders zijn goed in het prijzen van de dag voor de avond. Het Nederlands Elftal en Max Verstappen hebben de wereldtitel al te pakken als de strijd nog moet beginnen en wij halen alvast de attributen in huis om de overwinning mee te vieren. Gelukt is het allemaal nog niet, maar dat lijkt de overtuiging alleen maar te vergroten. Die titels halen wij binnen en met een virus maken wij korte metten.
Diep van binnen ben ik stikjaloers op landgenoten die zo rotsvast kunnen geloven. Mij lukt dat namelijk niet. Ik ben sceptisch als er gezongen wordt dat wij de hoofdprijs gaan winnen en het gejuich van nieuwslezers stemt mij een beetje treurig. Nog voor de olifant opduikt, weet ik al dat hij met zijn slurf het verhaaltje zal komen uitblazen als de spreekwoordelijke nachtkaars.
Is dat zojuist gebeurd? Ik vraag het mij af als de cijfers plotseling weer aantrekken. De gezichten van de nieuwslezers en de gasten aan tafel bij de talkshows leggen getuigenis af van in de schoenen gezakte moed. Sigrid Kaag probeert de stemming te verhogen door nog eens te laten vallen dat zij nu de partijleider van D66 is. Niemand die er echt om kan lachen. Nederland heeft even andere zorgen dan gekozen burgemeesters en premiers. Het virus heeft bij het vallen van de avond besloten gas te geven en lijkt zich niks aan de trekken van de door premier Mark Rutte en minister Hugo de Jonge gehanteerde hamer. Geen mens die weet wat er nog aan gedaan kan worden.
Terwijl ik zit te piekeren over wat een hete herfst dreigt te gaan worden, zie ik Wilco Kelderman de aansluiting met de koplopers verliezen op een parcours van haarspeldbochten richting de sneeuw. Hij kan de Giro nog altijd winnen, hoor ik de commentatoren roepen. De voorsprong die hij in het algemeen klassement heeft, moet groot genoeg zijn en er komt nog een tijdrit aan. Zo hoort het, denk ik zuchtend. Nooit de hoop verliezen. Blijven geloven dat het gaat lukken. In de Vuelta gaat het niet echt lekker met Tom Dumoulin en binnenkort barsten de ziekenhuizen weer uit de voegen, maar deze Italiaanse slag halen wij gegarandeerd binnen.
