In de gordijnen

De coronastrop rond mijn hals wordt steeds verder aangetrokken. De overheid verbiedt mij nog net niet levensmiddelen in te slaan - de bevolking laten verhongeren maakt geen goede indruk - maar ik moet mij wel aan strikte voorwaarden houden. Niet allemaal tegelijk naar binnen, afstand houden en niet het personeel besmetten, want dat is onaardig. Zelfs mensen met een vitaal beroep hebben het recht er het bijltje bij neer te gooien als ze gevaar lopen. Wie zich dat niet realiseert, loopt de kans straks met een knorrende maag aan de gesloten deur te komen.

In mijn woonplaats Oisterwijk lijkt de realiteit nog niet tot iedereen door te dringen. Moeders trekken nog altijd kinderen door de gangpaden van de supermarkt waar ik mijn boodschappen doe en ze nemen ruim de tijd voor een praatje met elkaar. Het maakt geen enkel verschil hoeveel moeite ik doe de voorgeschreven afstand te bewaren. Binnen enkele seconden duikt zo'n mens achter mij op en begint juist daar in het schap te graaien.

Als de crisis nog lang duurt, houd ik weinig vrienden over. Mensen worden niet graag afgesnauwd en ik begin erg goed te worden in het onvriendelijk bejegenen van de medemens. Heeft ze nog niet gehoord dat we bij elkaar uit de buurt moeten blijven? Wegwezen met dat gehijg in mijn nek en een beetje snel ook. Ik heb geen enkele zin dankzij haar op te intensieve zorg te belanden.

De medewerkers doen hun uiterste best bij te dragen aan de chaos in de winkel door overal de gangpaden met stapels kratten te versperren en geen oog te hebben voor wachtende klanten. Na een tijdje heb ik het helemaal gehad met dat gesar en informeer ik iets minder beleefd of het mogelijk is dat ik voor sluitingstijd nog de tomaat kan pakken die ik nodig heb. volgens de tekst op zijn hesje is de medewerker voor mij aan het werk, maar wat mij betreft mag hij dat ook doen als er geen klanten zijn. Op die manier loopt hij zeker geen gevaar en dat is toch de bedoeling van alle voorschriften. Ik heb er alle begrip voor als de openingstijden daarvoor worden beperkt. Ik wil graag meedenken. Zolang ze mij op de momenten dat ik binnen mag maar niet voortdurend in de gordijnen jagen.


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


In de gordijnen

Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes