Eigenlijk niets te melden
De foto op de startpagina van mijn computer toont een taxi die trots bovenop de vangrail naast de A10 staat. Het zal voor de chauffeur en de passagiers vast een traumatische ervaring zijn, maar ik betrap mezelf erop dat ik het vooral een hele knappe prestatie vind. Epke Zonderland zou een reeks tienen krijgen voor een dergelijke landing. Het lijkt alsof een hijskraan de taxi heel voorzichtig op die plek heeft neergezet. Een professionele stuntman had het niet beter kunnen doen.
Er valt vandaag verder weinig nieuws te melden. De stemming in het kabinet is om te snijden. Bewindslieden doen hun uiterste best de rit uit te zitten, maar als ik de journalist mag geloven, is het een kwestie van wachten op de laatste druppel die de emmer van het chagrijn doet overlopen. Ik heb het vaker zien gebeuren als een dynastie te lang aan de macht is geweest. Een premier kan nog zo capabel zijn, er komt een moment dat het tijd wordt voor een frisse wind. De enige reden dat de regeringspartijen de stekker nog laten zitten, is het gebrek aan alternatieven. In Nederland regeert de onverdraagzaamheid en een uil in het Torentje zien de meeste politici niet echt zitten. Dan modderen ze liever nog even door en maken ze zichzelf wijs dat met de tijd vaak ook de oplossing komt.
In het Verenigd Koninkrijk heeft prins Andrew zich onmogelijk gemaakt door een televisieoptreden dat nog jaren inspiratie voor cabaretiers oplevert. Zijn verdediging tegen de aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag is zo gekunsteld dat zelfs zijn trouwste aanhangers beginnen te twijfelen. Het spreekwoord luidt dat elke bonte koe wel een vlekje heeft en in het geval van Andrew springen die vlekken inmiddels wel erg hinderlijk in het oog. Hij mag dan de favoriete zoon van The Queen zijn, zelfs zij ziet geen andere redding voor de monarchie dan hem heel snel voor de Londense bus te schoppen.
Er zit iets oneerlijks in. Laat ik daarmee de column van een dag waarover eigenlijk niets te melden valt maar afsluiten. Over dertig jaar zullen historici het nog hebben over de nadagen van Rutte en het wankelen van de Britse troon. De buitengewone prestatie van de Amsterdamse taxichauffeur is tegen die tijd al lang en breed verdwenen uit het collectieve geheugen. Knap misschien, maar niet belangrijk genoeg om een plaats in de geschiedenisboeken voor in te ruimen.
