Touwen bij de hand
Een columnist is nog steeds boos dat in 1996 de Elfstedentocht niet doorging, omdat de organisatie het niet vertrouwde. Bestolen voelt hij zich. an hem hadden er best vijftig mensen door het onbetrouwbare ijs mogen zakken. Er sterft altijd wel iemand. Gewoon touwen bij de hand houden en niet zo bang zijn voor wat er allemaal wel niet kan gebeuren.
Nederland is misschien het enige land waar we een serieus journalistiek programma maken over een sportevenement dat er nooit is geweest. We komen zoveel te kort dat we ruim twintig jaar later nog steeds woedend zijn op de lafaards die onze pret hebben bedorven. Dat het jaar daarop wel een Elfstedentocht werd verreden, doet daar niets aan af.
Het is weer hetzelfde liedje dat ik elk jaar opnieuw moet aanhoren. Zodra de temperatuur daalt komen we collectief in een soort zinsbegoocheling terecht en leven we onze droom van eeuwige glorie. Er komt heus nog wel een tocht, troosten we elkaar als de lente onherroepelijk aanbreekt. Het zal best, maar of wij dat dan ook meemaken, is de vraag. Volgens mij is de kans groter dat we het voorlopig zonder nieuwe nationale held moeten stellen.
Echt erg vind ik het niet. De laatste Elfstedentocht vond ik nogal tegenvallen. Het is vloeken in de kerk, dat weet ik, maar wat ik zag waren gewoon schaatsende mannen op een sloot. Mannen die met hun professionele materiaal bezig waren de zoveelste marathon van het seizoen af te raffelen.
De boze columnist heeft op één punt volkomen gelijk: tijdens een Elfstedentocht hoeven de deelnemers het niet gemakkelijk te hebben. Ze moeten lijden onder temperaturen ver onder het vriespunt met kranten rond de edele delen, in wakken belanden en klappertandend hun weg vervolgen, in een enkel geval zelfs sterven voor de goede zaak. Een echte Elfstedentocht mag niet lijken op een van de vele marathons op het natuurijs van een sintelbaan.
We hebben de romantiek de das omgedaan, dat is het probleem. Het leeuwenhart vervingen we door op de situatie toegesneden pakken, speciaal ontwikkelde schaatsen en transplantaties voor de perfecte ijsvloer. Camera’s brengen elke centimeter in beeld en moderne communicatie smoort elke onvoorziene gebeurtenis is de kiem. Het spijt me voor de columnist, maar zijn touwen kan hij thuis laten. Voor een slap aftreksel hoeven van mij geen mensen het leven te laten.
