Mogelijkheden

Bellen doe ik nog met een telefoon zonder veel toeters en bellen. Mensen die me bezig zien kijken me met een meewarige blik aan. Wat een armoede. Er kunnen geen apps op en de foto’s die je met dat ding maakt, zijn alleen geschikt om heel snel weer te missen.

Het toestel kostte weinig, voor mij een doorslaggevend argument, dus nam ik de nadelen voor lief. Een fototoestel kwam er nog wel een keer, troostte ik mezelf. Tot die tijd deed ik het wel zonder kiekjes. Het lukte me op die manier al jaren, dus moeilijk zou het niet zijn.

Inmiddels weet ik dat het zelfbedrog was om op die manier te denken. Met de smartphone die ik vanwege mijn vrijwilligerswerk in bruikleen heb kan ik dan wel niet bellen, maar ik kan er wel leuke foto’s en filmpjes mee maken. Als een kind op zijn verjaardag sleep ik het toestel overal mee naar toe. Ik maak foto’s van dingen die ik eerder niet de moeite waard vond om te bekijken. Zittend op het terras probeer ik de mogelijkheden van het filmen uit. Zolang ik iets niet heb, kan ik zonder, maar daarna ben ik niet meer te stoppen.

Mijn vriendin lijdt in stilte. Zoals meer vrouwen vindt ze mannen die warm lopen voor een pas verworven apparaat nogal apart. Ze kan ook niet uit de voeten met die moderne techniek. Dat helpt ook niet echt bij het aanwakkeren van haar belangstelling. Een smartphone blijft voor haar een ding waarmee ze toch nooit zal leren omgaan. Het heeft volgens haar geen enkele zin moeite te doen om er iets van te begrijpen.

Ik laat mijn plezier er niet door bederven. Steeds ontdek ik nieuwe mogelijkheden. Met een kabeltje lukt het mij de foto’s en filmpjes over te brengen naar het geheugen van mijn laptop. ‘Kom eens kijken’, roep ik trots en ik negeer de zucht die volgt. Áls je wilt, dan kan ik ze ook naar jou mailen.’


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Mogelijkheden

Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes