Vooruit
Volgend jaar ga ik er stevig op vooruit. De regering zegt het tijdens de presentatie van de cijfers op Prinsjesdag en dus ga ik rustig slapen. Mij kan voorlopig niets gebeuren.
Ik ben niet de enige met wie het goed zal gaan. Gemiddeld gaat iedereen merken dat Nederland uit de crisis is gekropen. Vakbonden stellen hoge looneisen. Na jaren de buikriem aanhalen is nu de tijd van de vette jaren aangebroken. We hebben er ook lang genoeg op moeten wachten.
Er zijn natuurlijk altijd mensen te vinden die er ondanks alle bomen tot in de hemel niet op vooruit gaan. Pensioenen worden waarschijnlijk weer niet verhoogd. De ouderen vestigen hun hoop op 50plus en komen bedrogen uit. ‘Wie maakt dat ik niks meer lust?’, zingen ze in koor. Hun buik hebben ze vol van Henkie.
Gelukkig ben ik nog ver verwijderd van mijn pensioen. Als de datum nadert, geeft de regering mij wat extra tijd. De komende jaren kan ik nog rekenen op een uitkering die tweemaal per jaar iets omhoog gaat. Veel stelt het niet voor, maar een kinderhand is gauw gevuld. En de toeslagen zullen ook wel stijgen, zoals ze dat ook in de voorbije jaren deden toen de rest van Nederland zuchtend zat in te teren. Alles bij elkaar is het genoeg om de ergste nood te lenigen en de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien.
Zolang mijn gezondheid geen streep door de rekening trekt, ben ik een tevreden mens. Ik mopper dan wel, maar op weg naar huis fluit ik opgewekt een deuntje uit de oude doos. Chagrijnig word ik pas als een gebutste spier ineens niet meer wil meewerken en ik mijn sokken alleen nog zittend kan aantrekken. Aan lichamelijk ongemak heb ik een bloedhekel.
De positieve berichten worden intussen al overschaduwd door waarschuwingen voor de te verwachten hoge rekeningen. Energie en ziektekosten: alles wordt flink duurder. De sigaar die ik gepresenteerd krijg, komt weer eens uit eigen doos. ‘Het gaat vooruit’, fluit ik. Alweer een stapje dichter bij de afgrond. Ik zie het wel als het zover is. Tot die tijd laat ik mijn plezier niet bederven.
