De vlieg
Heel de ochtend doet de vlieg al haar uiterste best op mijn zenuwen te werken. Ze heeft het hele huis tot haar beschikking om rond te scharrelen, maar dat schijnt haar niet te boeien. Het is veel leuker om me van achteren te besluipen en hondsbrutaal over mijn onderarm te lopen als ik juist mijn mok met hete koffie naar mijn mond breng. Op het aanrecht ligt de vliegenmepper te wachten, maar het kost tijd de mok neer te zetten en naar het wapen te grijpen. Als ik eenmaal zover ben toe te slaan, is de vlieg in geen velden of wegen te bekennen.
Misschien zijn vliegen ook sociale wezens. Zo’n beest ziet mij als een grote soortgenoot. Een speelkameraad ben ik. Dat ik het niet wil, speelt geen enkele rol. Steeds opnieuw herhaalt zich het gevaarlijke spel van uitdagen en terugtrekken.
‘Je moet een vliegengordijn ophangen’, zei mijn vriendin, toen ik me beklaagde over de vele vliegen die door de open achterdeur naar binnen kwamen. En omdat ze me inmiddels kende, sleepte ze me bij de eerste gelegenheid die zich voordeed de winkel in. Ophangen kon ik dat ding zelf wel, zo moeilijk kon het niet zijn.
Met enige trots bekijk ik het resultaat van mijn werk. Voor iemand met twee linkerhanden valt het niet tegen. Ik heb de gebruiksaanwijzing weliswaar een beetje creatief moeten interpreteren, maar je moet een kniesoor zijn om daarover te vallen. Er hangt een vliegengordijn, dat is waar het om gaat. De achterdeur zou weer open moeten kunnen om de woning van de hoognodige verse zuurstof te voorzien.
De vlieg die mij al de hele ochtend loopt te stangen is niet onder de indruk van de door mij opgeworpen verdediging. Ineens kwam ze door de lamellen van het vliegengordijn heen en ze is duidelijk niet van plan weer te vertrekken. Met de mok en de ene hand en de mepper uit het zicht in de aanslag wacht ik mijn kans af. Zodra ze gaat zitten, kan ze wat beleven. Ik ben normaal gesproken geen agressief mens, maar ook weer
niet zo goedaardig dat ik geen vlieg kwaad zal doen.
