Heimwee
Bestaat er een wet die ploeterende columnisten beschermt tegen beunhazende politici? Het is al erg genoeg dat ze zich allemaal op het schrijven van thrillers storten. Toen Joekes het deed, was het nog een uitzondering, nu hoort een politicus er niet meer bij zonder heldhaftig alter ego in de kast. Prima, maar verder moet het wat mij betreft niet gaan. Politici maken politiek en columnisten maken daar dan weer grappen over. Zo is het altijd geweest en ik vind dat we het zo moeten houden. Als politici de grappen zelf gaan maken, weet straks niemand meer wat serieus is bedoeld en wat niet.
De top van de zeven belangrijkste industrielanden is enige tijd geleden uitgelopen op knallende ruzie tussen president Trump en de rest van de wereld. Op zichzelf is dat geen wereldnieuws. Botsende belangen leiden soms tot botsende meningen. Vrienden moeten elkaar de waarheid kunnen vertellen. Het ligt er maar net aan op welke manier die waarheid op tafel komt. Met een beetje tact en zorgvuldig gekozen bewoordingen valt de vriendschap doorgaans wel te redden. Of kan ik beter de verleden tijd gebruiken? Sinds president Trump zijn intrek heeft genomen in het Witte Huis schijnen de oude omgangsvormen in onbruik te zijn geraakt. Beledigen en schuimbekkend raaskallen is de nieuwe diplomatie. Geen wonder dat Amerika beter overweg kan met Noord-Korea.
Wie denkt dat ik overdrijf moet zich afvragen hoe normaal het is dat een adviseur van de Amerikaanse president na afloop van de G7-top in alle ernst heel hard roept dat er een speciaal hoekje in de hel is voor leiders die president Trump een dolksteek in de rug geven. Voor zover ik weet is het de eerste keer in de geschiedenis dat bondgenoten elkaar op televisie naar de hel verwensen. Hoe moet ik daar nog grappen over maken? Alles wat ik verzin verbleekt bij de waanzin die over mij wordt uitgestort. Dr. Strangelove is back to stay in Washington. Straks trekken president Trump en zijn adviseurs de maskers weg en blijkt Peter Sellers nog springlevend te zijn.
Ik heb de laatste tijd echt heimwee naar de tijd toen de wereld nog overzichtelijk en voorspelbaar was. Je had een muur met Rusland aan de ene kant en Amerika en de rest van de vrije wereld aan de andere kant. Rusland was een rationele vijand en Amerika een vriend op wie we in geval van nood konden rekenen. Nu weet ik alleen nog dat het ergste waarschijnlijk nog moet komen. Mijn vertrouwen dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen is verdwenen. Bang ben ik. Dat er een speciaal hoekje in de hel bestaat hoeft die adviseur mij niet meer te vertellen. Tot die conclusie ben ik inmiddels zelf ook gekomen. Een speciaal hoekje met slechte grappenmakers.
