Raddraaiers van de snelweg
Het zal in alle toonaarden worden ontkend, maar in mijn ogen schuift Nederland langzaam maar zeker op in de richting van een politiestaatje. De sterke arm die al jaren zaken afdoet met de dooddoener dat ze niet de juiste prioriteit hebben, had niet zo lang geleden ineens mensen genoeg om vreedzame actievoerders voor het goede doel met honderden tegelijk naar het cellenblok te slepen. Niks inperking van de demonstratievrijheid. Dat wilde de hoofdofficier van justitie zich niet laten zeggen. Gewoon omdat het blokkeren van snelwegen heel verwerpelijk en gevaarlijk is. Zolang de actievoerders tenminste niet met de trekker komen. In dat geval kan er een uitzondering op het slepen worden gemaakt.
Lag het aan mijn slechte karakter dat ik direct moest denken aan de avondklokrellen, toen actievoerders de steden vernielden en plunderden? Voor zover ik weet werden er destijds geen honderden mensen opgepakt. Demonstranten zijn gelijk, maar sommigen maken net iets meer aanspraak op wat aandacht.
De baas van Milieudefensie sprak in een eerste reactie van pure intimidatie. Hij zal zich vermoedelijk binnenkort moeten verantwoorden voor het verklappen van staatsgeheimen. Op weg naar het bureau stopt de boevenwagen even bij mij voor de deur om twee vliegen met dezelfde klap te slaan. Het Openbaar Ministerie zoekt er wel een delict bij dat enkele dagen overeind blijft.
Belofte maakt schuld. Dit is de nieuwe manier van besturen die Sigrid Kaag en haar dwergen ons in het vooruitzicht stelden. Klimaat is voortaan ‘Chefsache’. Daar hebben raddraaiers van de snelweg zich niet mee in te laten. Wie niet wil luisteren, krijgt de boodschap ingefluisterd door een arrestatieteam. Ik wil het niet, maar de overheid brengt het nog zover dat ik op zoek ga naar een partij die mijn vrijheid wel wil behartigen.
Het was leerzaam om te zien waar de Nederlandse tolerantie precies stopt. Bij de oprit van de snelweg. De duurzame jongens en meisjes die zich belangeloos inzetten voor mijn voortbestaan, hebben geen Tesla gekocht om dat ding thuis aan de stekker te laten hangen. Ze laten hun plezier van nul tot honderd in vier seconden niet bederven door actievoerders die oproepen het circuit te bezetten.
Een vermindering van de uitstoot zie ik voorlopig niet gebeuren. De tendens is nog steeds stijgend en de politiek van vooruitschuiven tot het niet meer kan leidend. Er gebeurt te weinig en het gebeurt te laat. We zijn eraan voor de moeite. Met de groeten van partijen die zich hebben teruggetrokken in de eigen singulariteit.
Als snelwegen tot verboden terrein worden verklaard voor anderen dan zich verplaatsende strijders tegen Zwarte Piet, wordt het misschien tijd voor een eigen plein met – in ons geval – wekelijks rondjes draaiende ‘dwaze’ jongeren. Ze laten weten ermee door te gaan tot het gezonde verstand terug is van vakantie en de cellen worden bevolkt door lieden die probeerden de wereld om zeep te brengen. Het is altijd de hoop die als laatste dooft.
In zekere zin mag ik mij gelukkig prijzen. Ik heel lang van vrede en vrijheid mogen genieten. Beelden van hoe het ook anders kon, bereikten mij via de televisie, niet in het echt. Dat feest kon niet blijven duren. Dat realiseer ik mij nu ook. ‘For the carnival is over’ zong Judith Durham. En zo is het maar net.
Lag het aan mijn slechte karakter dat ik direct moest denken aan de avondklokrellen, toen actievoerders de steden vernielden en plunderden? Voor zover ik weet werden er destijds geen honderden mensen opgepakt. Demonstranten zijn gelijk, maar sommigen maken net iets meer aanspraak op wat aandacht.
De baas van Milieudefensie sprak in een eerste reactie van pure intimidatie. Hij zal zich vermoedelijk binnenkort moeten verantwoorden voor het verklappen van staatsgeheimen. Op weg naar het bureau stopt de boevenwagen even bij mij voor de deur om twee vliegen met dezelfde klap te slaan. Het Openbaar Ministerie zoekt er wel een delict bij dat enkele dagen overeind blijft.
Belofte maakt schuld. Dit is de nieuwe manier van besturen die Sigrid Kaag en haar dwergen ons in het vooruitzicht stelden. Klimaat is voortaan ‘Chefsache’. Daar hebben raddraaiers van de snelweg zich niet mee in te laten. Wie niet wil luisteren, krijgt de boodschap ingefluisterd door een arrestatieteam. Ik wil het niet, maar de overheid brengt het nog zover dat ik op zoek ga naar een partij die mijn vrijheid wel wil behartigen.
Het was leerzaam om te zien waar de Nederlandse tolerantie precies stopt. Bij de oprit van de snelweg. De duurzame jongens en meisjes die zich belangeloos inzetten voor mijn voortbestaan, hebben geen Tesla gekocht om dat ding thuis aan de stekker te laten hangen. Ze laten hun plezier van nul tot honderd in vier seconden niet bederven door actievoerders die oproepen het circuit te bezetten.
Een vermindering van de uitstoot zie ik voorlopig niet gebeuren. De tendens is nog steeds stijgend en de politiek van vooruitschuiven tot het niet meer kan leidend. Er gebeurt te weinig en het gebeurt te laat. We zijn eraan voor de moeite. Met de groeten van partijen die zich hebben teruggetrokken in de eigen singulariteit.
Als snelwegen tot verboden terrein worden verklaard voor anderen dan zich verplaatsende strijders tegen Zwarte Piet, wordt het misschien tijd voor een eigen plein met – in ons geval – wekelijks rondjes draaiende ‘dwaze’ jongeren. Ze laten weten ermee door te gaan tot het gezonde verstand terug is van vakantie en de cellen worden bevolkt door lieden die probeerden de wereld om zeep te brengen. Het is altijd de hoop die als laatste dooft.
In zekere zin mag ik mij gelukkig prijzen. Ik heel lang van vrede en vrijheid mogen genieten. Beelden van hoe het ook anders kon, bereikten mij via de televisie, niet in het echt. Dat feest kon niet blijven duren. Dat realiseer ik mij nu ook. ‘For the carnival is over’ zong Judith Durham. En zo is het maar net.
