Zwartekousenpiet
De leden van het genootschap tegen Zwarte Piet – ik vind dat sympathieker klinken dan meteen letterlijk grensoverschrijdend te gaan trappen – hebben zich weer eens door andersdenkenden laten vastzetten op de snelweg. Bij Staphorst deze keer. Ze waren van plan eens heel duidelijk te maken dat de inwoners daar zich ook beschaafd moeten gedragen en kwamen er toen achter dat die inwoners daar een andere invulling aan geven. Eerder gebeurde zoiets ook al op weg naar Dokkum. Leren van vergissingen is duidelijk niet de kernactiviteit van het genootschap.
Justitie zal ook deze keer wel vol uitpakken met alle middelen om het genootschap toch vooral niet tegen de haren in te strijken. Nu moet het maar eens afgelopen zijn met dat gebruik van snelwegen voor andere doeleinden dan waarvoor die snelwegen zijn aangelegd. Aan tradities gehechte gelovigen worden onverbiddelijk afgevoerd is bestelbusjes met dikke tralies. Uitgezwaaid door een dominee die roept dat hun strijd voor de Zwartekousenpiet een rechtvaardige is en hen uiteindelijk de overwinning zal opleveren.
Eigenlijk mag je in Nederland nog maar heel weinig. Het maakt niet meer uit wat je verzint, er staat meteen een groep op om te eisen dat de vondst genadeloos wordt afgestraft. Drie maanden voorwaardelijk. Minstens. Sinds de ‘Lijm en Tomatensoepse twisten’ is de prijs voor protesteren op eigen initiatief behoorlijk gestegen. Nederland is het soort samenleving geworden waarvan een gemiddelde despoot natte dromen zou krijgen. Wie zich wil uitleven, doet dat maar op Twitter. Daarvan maken normale mensen sowieso geen gebruik meer.
Wat ook niet meer mag – ik neem de actualiteit even mee, nu ik toch bezig ben - is onbekommerd genieten van voetballers in een ver, heet land. Inmiddels heb ik het wel een beetje gehad met al die slijmballen die op televisie komen vertellen dat zij er deze keer echt geen plezier aan kunnen beleven. Misschien is het toeval, maar zijn het niet dezelfde figuren die nu ineens niet meer bij de vriendenclub van Matthijs van Nieuwkerk willen horen. Nee, ze waren echt geen vriendjes met de presentator uit wiens omgeving ze niet weg te slaan waren. Ze handelden uit angst voor represailles. Dan moet je soms ingaan tegen je principes. De rode haan hoefde er niet eens drie keer voor te kraaien. Ik gebruik de grap nu maar, want later zal het ook wel niet meer mogen.
Overigens geloof ik geen woord van al die vrome praatjes over uitgebuite arbeiders. De vroomheid bedoel ik, niet dat ze uitgebuit worden. De doorsnee Nederlander vindt wat er allemaal is gebeurd wel zielig, maar niet zielig genoeg om afstand te doen van wat je rustig het hoogtepunt van het jaar mag noemen. En zei de vroegere premier Balkenende niet al dat we terug moeten naar onze VOC-mentaliteit? Destijds deed de Nederlander ook niet moeilijk over zulke kwesties. Zolang de winst maar deze kant opkwam. Onze regering is nog eeuwen bezig met het aanbieden van excuses voor alle bedrijfsongevallen. Na het sluiten van de gordijnen glippen vrienden en kennissen via de achterdeur de schuilkerk binnen, gaat de televisie aan en de oranje bouwhelm op. Tijdens de rust wordt er dan in polonaise op de muziek van René en Donny een sprintje getrokken naar de keuken. Louis heeft die cup gepakt!
Justitie zal ook deze keer wel vol uitpakken met alle middelen om het genootschap toch vooral niet tegen de haren in te strijken. Nu moet het maar eens afgelopen zijn met dat gebruik van snelwegen voor andere doeleinden dan waarvoor die snelwegen zijn aangelegd. Aan tradities gehechte gelovigen worden onverbiddelijk afgevoerd is bestelbusjes met dikke tralies. Uitgezwaaid door een dominee die roept dat hun strijd voor de Zwartekousenpiet een rechtvaardige is en hen uiteindelijk de overwinning zal opleveren.
Eigenlijk mag je in Nederland nog maar heel weinig. Het maakt niet meer uit wat je verzint, er staat meteen een groep op om te eisen dat de vondst genadeloos wordt afgestraft. Drie maanden voorwaardelijk. Minstens. Sinds de ‘Lijm en Tomatensoepse twisten’ is de prijs voor protesteren op eigen initiatief behoorlijk gestegen. Nederland is het soort samenleving geworden waarvan een gemiddelde despoot natte dromen zou krijgen. Wie zich wil uitleven, doet dat maar op Twitter. Daarvan maken normale mensen sowieso geen gebruik meer.
Wat ook niet meer mag – ik neem de actualiteit even mee, nu ik toch bezig ben - is onbekommerd genieten van voetballers in een ver, heet land. Inmiddels heb ik het wel een beetje gehad met al die slijmballen die op televisie komen vertellen dat zij er deze keer echt geen plezier aan kunnen beleven. Misschien is het toeval, maar zijn het niet dezelfde figuren die nu ineens niet meer bij de vriendenclub van Matthijs van Nieuwkerk willen horen. Nee, ze waren echt geen vriendjes met de presentator uit wiens omgeving ze niet weg te slaan waren. Ze handelden uit angst voor represailles. Dan moet je soms ingaan tegen je principes. De rode haan hoefde er niet eens drie keer voor te kraaien. Ik gebruik de grap nu maar, want later zal het ook wel niet meer mogen.
Overigens geloof ik geen woord van al die vrome praatjes over uitgebuite arbeiders. De vroomheid bedoel ik, niet dat ze uitgebuit worden. De doorsnee Nederlander vindt wat er allemaal is gebeurd wel zielig, maar niet zielig genoeg om afstand te doen van wat je rustig het hoogtepunt van het jaar mag noemen. En zei de vroegere premier Balkenende niet al dat we terug moeten naar onze VOC-mentaliteit? Destijds deed de Nederlander ook niet moeilijk over zulke kwesties. Zolang de winst maar deze kant opkwam. Onze regering is nog eeuwen bezig met het aanbieden van excuses voor alle bedrijfsongevallen. Na het sluiten van de gordijnen glippen vrienden en kennissen via de achterdeur de schuilkerk binnen, gaat de televisie aan en de oranje bouwhelm op. Tijdens de rust wordt er dan in polonaise op de muziek van René en Donny een sprintje getrokken naar de keuken. Louis heeft die cup gepakt!
