Allemaal weer vriendjes
Volgens de Russische heerser Vlad de Verschrikkelijke is het natuurlijk niet zijn bedoeling Oekraïne en de rest van de wereld te vernietigen. Dit lijkt mij het aangewezen moment om te beginnen met ons ernstige zorgen te maken. Hij is de vos die de passie preekt en iedereen weet dat het dan zaak is op de kippen te letten. Zeker nu hij zojuist een commandant heeft benoemd, wiens grootste hobby het is burgers uit te roeien met zware bombardementen. Zulke figuren laten hun plezier in het werk niet bederven door oproepen het een beetje rustig aan te doen.
De diplomatieke machine draait intussen op volle toeren. Er worden alweer bloederige handjes geschud door de Turkse president en de Russische heerser. Mag het gas dan alsjeblieft via Turkije naar Europa stromen? Natuurlijk mag dat straks weer. Straks zijn wij allemaal weer vriendjes. In elk geval tot Vlad het weer in zijn hoofd haalt de wereld te gaan domineren.
In Nederland hebben we grotere problemen. In het hart van onze democratie nog wel. Meneer de Uil staat dag na dag op het spreekgestoelte van de plenaire zaal de meest verschrikkelijke onzin uit te kramen en de era van stampende laarzen dichterbij te brengen, maar er is het verzwijgen van inkomsten voor nodig om hem een serieuze waarschuwing te geven. Zeven dagen schorsing, dat zal hem leren zich niet aan de afgesproken regels te houden. Je mag in Nederland voor elke gevaarlijke mening uitkomen, maar je moet de opbrengst van je boeken wel netjes bij de griffie melden. Ordnung muss sein.
Het doet mij aan het Amerika van de drooglegging denken. Toen waren er ook van die dwarsdenkers die zich van God en gebod geen moer aantrokken en dachten overal mee weg te kunnen komen. Gelukkig maar dat er toen ook nog regeltjes bleken te bestaan waaraan die vlerken even niet hadden gedacht. Regeltjes over het opgeven van inkomsten om precies te zijn. Het is mooi om te zien hoe de geschiedenis telkens weer van pas komt als de nood het hoogst is.
Natuurlijk maak ik nu een grapje. Niemand zal denken dat zo’n schorsing – zelfs als het advies daartoe door de collega’s wordt overgenomen – het enthousiasme van Meneer de Uil ook maar enigszins zal temperen. De aanhangers vinden het prachtig dat hij daar in Den Haag de stoffige boel staat op te schudden. Zij kunnen niet wachten tot de toestemming komt met fakkels de straat op te gaan om hun boreale bloeddorst te lessen. Voor iets anders deugen ze niet, maar zoiets kunnen ze nog net aan.
Misschien moet ik ook stoppen mij zo op te winden. De wereld is vol van voorbeelden dat rustig je leven leiden best mogelijk is, zolang je maar oorverdovend zwijgt. Zelfs in China en Rusland heb je hardwerkende mensen die nergens last van hebben en gewoon doorgaan met geld verdienen. Het is het soort wereld waar Meneer de Uil en consorten van dromen en die veel Nederlanders ook wel zien zitten. Zolang er maar een beetje vrijheid overblijft. Om te mogen beslissen over dingetjes in de directe omgeving. Afvalbakken en hondenuitlaatstroken, de vraag of er wel of niet films met Zwarte Piet mogen worden vertoond. Zaken die groter zijn kunnen wij toch niet op waarde schatten. Terug naar André de jongere en zijn muze Monique dan maar. Hun belevenissen interesseren de meeste mensen sowieso veel meer.
De diplomatieke machine draait intussen op volle toeren. Er worden alweer bloederige handjes geschud door de Turkse president en de Russische heerser. Mag het gas dan alsjeblieft via Turkije naar Europa stromen? Natuurlijk mag dat straks weer. Straks zijn wij allemaal weer vriendjes. In elk geval tot Vlad het weer in zijn hoofd haalt de wereld te gaan domineren.
In Nederland hebben we grotere problemen. In het hart van onze democratie nog wel. Meneer de Uil staat dag na dag op het spreekgestoelte van de plenaire zaal de meest verschrikkelijke onzin uit te kramen en de era van stampende laarzen dichterbij te brengen, maar er is het verzwijgen van inkomsten voor nodig om hem een serieuze waarschuwing te geven. Zeven dagen schorsing, dat zal hem leren zich niet aan de afgesproken regels te houden. Je mag in Nederland voor elke gevaarlijke mening uitkomen, maar je moet de opbrengst van je boeken wel netjes bij de griffie melden. Ordnung muss sein.
Het doet mij aan het Amerika van de drooglegging denken. Toen waren er ook van die dwarsdenkers die zich van God en gebod geen moer aantrokken en dachten overal mee weg te kunnen komen. Gelukkig maar dat er toen ook nog regeltjes bleken te bestaan waaraan die vlerken even niet hadden gedacht. Regeltjes over het opgeven van inkomsten om precies te zijn. Het is mooi om te zien hoe de geschiedenis telkens weer van pas komt als de nood het hoogst is.
Natuurlijk maak ik nu een grapje. Niemand zal denken dat zo’n schorsing – zelfs als het advies daartoe door de collega’s wordt overgenomen – het enthousiasme van Meneer de Uil ook maar enigszins zal temperen. De aanhangers vinden het prachtig dat hij daar in Den Haag de stoffige boel staat op te schudden. Zij kunnen niet wachten tot de toestemming komt met fakkels de straat op te gaan om hun boreale bloeddorst te lessen. Voor iets anders deugen ze niet, maar zoiets kunnen ze nog net aan.
Misschien moet ik ook stoppen mij zo op te winden. De wereld is vol van voorbeelden dat rustig je leven leiden best mogelijk is, zolang je maar oorverdovend zwijgt. Zelfs in China en Rusland heb je hardwerkende mensen die nergens last van hebben en gewoon doorgaan met geld verdienen. Het is het soort wereld waar Meneer de Uil en consorten van dromen en die veel Nederlanders ook wel zien zitten. Zolang er maar een beetje vrijheid overblijft. Om te mogen beslissen over dingetjes in de directe omgeving. Afvalbakken en hondenuitlaatstroken, de vraag of er wel of niet films met Zwarte Piet mogen worden vertoond. Zaken die groter zijn kunnen wij toch niet op waarde schatten. Terug naar André de jongere en zijn muze Monique dan maar. Hun belevenissen interesseren de meeste mensen sowieso veel meer.
