Het finale oordeel

De inspectie voor het beheer van sms’jes heeft na een diepgaand onderzoek dat premier Mark Rutte jarenlang de Archiefwet heeft overtreden door regelmatig het geheugen van zijn telefoon op te schonen. Die zag hij niet aankomen, durf ik te wedden. Hij dacht nog wel alle obstakels te hebben verwijderd. Wie denkt er nu in hemelsnaam aan de Archiefwet. Hij wist vermoedelijk niet eens dat Nederland zoiets heeft en dat premiers zich daar ook aan moeten houden.

Op sociale media struikel ik nu ook, maar dan over berichten van zogenaamde deskundigen die oproepen alle autoriteiten te bestoken met brieven, mailtjes en wat zich verder allemaal voor het overbrengen van de boodschap leent. Het is duidelijk dat er mensen rondlopen die een ongezonde hekel aan onze premier hebben. Onbegrijpelijk, want hij is de vriendelijkheid zelf en altijd in voor een leuke selfie. Op zo iemand kun je toch niet kwaad worden.

Zelf kukel ik de berichten na het lezen meestal ook in de prullenbak van de telefoon. Wat moet ik er anders mee doen? Het is alleen al om die reden goed dat niemand op het idee kwam mij tijdens de formatie te bellen met de oproep mijn beste krachten aan het land te geven. Om het zover te schoppen, moet ik eerst een vaste gast worden aan de talkshowtafels van Eva en Tijs. Ze zijn alvast gewaarschuwd dat de Archiefwet tijdens mijn opleiding ook niet aan de orde is gekomen. Ik was ooit honderden columns kwijt door het kennelijk drukken op een verkeerde toets. Zo iemand ben ik.

Nederland staat met de rest van de wereld aan de rand van de afgrond. Er woedt een oorlog, het klimaat staat op instorten, zwart- en bruinhemden marcheren weer trots door de straten, de inflatie steekt de periode van de grote recessie naar de kroon, Boris Johnson is opgevolgd door iemand die zo mogelijk nog gekker is dan hij, kenners geven de democratie in de Verenigde Staten nog twee jaar, HAK moet noodgedwongen stoppen met het inblikken van doperwtjes. Het kan allemaal nog goed aflopen, maar dan moeten we nu wel beginnen er serieus werk van te maken. Het ten val brengen van een regering vanwege wat gewiste sms’jes is te stompzinnig voor woorden.

Historici zullen er later een hele kluif aan hebben deze tijd op een ordentelijke manier te duiden. Had dan echt niemand in de gaten dat er gevaar dreigde, zal de vraag op ieders lippen zijn. Zo moeilijk was het toch niet om dat te zien. Het stond bij wijze van spreken met brandende letters op elke muur gekalkt. De auteur kreeg er verdorie een lamme pols van. Wat deed de Nederlanders besluiten om hun frustratie af te reageren op een premier die mentaal gewoon nooit de overstap van het zakenleven naar het landsbelang wist te maken?

Misschien luidt het finale oordeel dat wij het deden, omdat het nog net binnen onze mogelijkheden viel. Alle echte problemen gingen onze pet te boven, maar de arme premier ten val brengen, dat bleek nog wel te gaan en dus namen we daar maar genoegen mee. Een kinderhand is snel gevuld. Het zal nog decennia worden opgevoerd als weer een typisch Nederlands ga-maar-rustig-slapen-momentje. Aangevuld met de opmerking dat het stijgen van de zeespiegel ook voordelen blijkt te hebben.



Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Het finale oordeel

Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes