Hoe zal ik het noemen?
Supermarkten wilden niet aanschuiven bij nationaal bemiddelaar Johan Remkes. Stikstof en klimaat zijn onderwerpen waar supermarkten liever ver uit de buurt blijven. Geen paniek. Ik ben niet vergeten dat deze column een raakvlak met mijn woonplaats Oisterwijk moet hebben. Het leek mij gewoon leerzaam even tijd te nemen voor een blik vanuit een breder perspectief.
Supermarkten hebben het ook te druk met het opbergen van al dat extra geld dat ze binnenkrijgen dankzij de stijgende inflatie. Dan schieten sommige dingen er snel bij in. De supermarkten beseffen natuurlijk best dat steeds meer mensen moeite hebben met het aan elkaar knopen van de eindjes. Vermoedelijk realiseren supermarkten zich zelfs dat het niet iedereen nog lang zal lukken. Dat is echter geen reden om – nu zijn we weer in Oisterwijk – die mensen met het water tot aan de lippen wat lucht te geven. Je moet tenslotte ook als leverancier van essentiële producten het ijzer smeden op het juiste moment. Dan zit er logica achter je assortiment wat op te waarderen door de goedkope artikelen de deur uit te doen en vol te houden dat je echt niet bezig bent met het verhogen van je prijzen.
Hoe noemen wij het als iemand de medemens nog even het laatste duwtje onder water geeft? Misdadig? Gewetenloos? Of toch maar gewoon handig in zaken? Ik zal het laatste maar kiezen. De jongens en meisjes op het hoofdbureau van onze sportieve supermarkt hebben even niet nagedacht toen zij de lijnen voor de toekomst uit hebben gezet. Dan kan het bijvoorbeeld gebeuren dat je de tandpasta van het goedkope huismerk zorgeloos plaats laat maken voor tandpasta uit het topsegment die ongeveer vijf keer zo duur is. Als het een keer voorkomt, kan er sprake zijn van toeval. Daarna begin ik een patroon te herkennen en voel ik mij enigszins genomen. De supermarkt heeft zelfs bordjes laten maken om te vertellen dat het gezochte product even niet meer verkrijgbaar zal zijn. Snelle Max zal er waarschijnlijk geen snee brood minder door eten, maar er zijn ook gezinnen die moeten besluiten dan maar op andere punten te bezuinigen. Geen tanden meer poetsen is op de langere termijn tenslotte ook geen verstandige optie.
Mocht iemand nu nog niet weten welke supermarkt ik bedoel: laat ik zeggen dat er geen hamsters rondlopen, maar wel figuren die graag mooi weer willen spelen met sporthelden op de bedrijfsfeestjes. En ja, sporthelden komen tegenwoordig niet voor niks om zich door je zakenrelaties te hand te laten schudden. Daarvoor moet je als supermarkt in deze tijd nu eenmaal wat dieper in de zakken tasten. Bij voorkeur in de zakken van een ander, want dan doet het minder pijn. Wielrenners weten al langer dat je eerst het bordje van die ander moet leegeten. Misschien dat daarom de keuze voor ook een eigen wielerploeg zo organisch tot stand kwam.
De supermarkt van de hamsters heeft ook eens geprobeerd zich aan de bovenkant van de markt te positioneren. Het kostte toen veel moeite om met mooie kreten over op de kleintjes letten de weggelopen klanten terug de winkel in te lokken. Hoe zal ik het noemen als een supermarkt in deze tijd zijn hebzuchtige kant laat zien? Toch maar gewoon ronduit verschrikkelijk dom?
Supermarkten hebben het ook te druk met het opbergen van al dat extra geld dat ze binnenkrijgen dankzij de stijgende inflatie. Dan schieten sommige dingen er snel bij in. De supermarkten beseffen natuurlijk best dat steeds meer mensen moeite hebben met het aan elkaar knopen van de eindjes. Vermoedelijk realiseren supermarkten zich zelfs dat het niet iedereen nog lang zal lukken. Dat is echter geen reden om – nu zijn we weer in Oisterwijk – die mensen met het water tot aan de lippen wat lucht te geven. Je moet tenslotte ook als leverancier van essentiële producten het ijzer smeden op het juiste moment. Dan zit er logica achter je assortiment wat op te waarderen door de goedkope artikelen de deur uit te doen en vol te houden dat je echt niet bezig bent met het verhogen van je prijzen.
Hoe noemen wij het als iemand de medemens nog even het laatste duwtje onder water geeft? Misdadig? Gewetenloos? Of toch maar gewoon handig in zaken? Ik zal het laatste maar kiezen. De jongens en meisjes op het hoofdbureau van onze sportieve supermarkt hebben even niet nagedacht toen zij de lijnen voor de toekomst uit hebben gezet. Dan kan het bijvoorbeeld gebeuren dat je de tandpasta van het goedkope huismerk zorgeloos plaats laat maken voor tandpasta uit het topsegment die ongeveer vijf keer zo duur is. Als het een keer voorkomt, kan er sprake zijn van toeval. Daarna begin ik een patroon te herkennen en voel ik mij enigszins genomen. De supermarkt heeft zelfs bordjes laten maken om te vertellen dat het gezochte product even niet meer verkrijgbaar zal zijn. Snelle Max zal er waarschijnlijk geen snee brood minder door eten, maar er zijn ook gezinnen die moeten besluiten dan maar op andere punten te bezuinigen. Geen tanden meer poetsen is op de langere termijn tenslotte ook geen verstandige optie.
Mocht iemand nu nog niet weten welke supermarkt ik bedoel: laat ik zeggen dat er geen hamsters rondlopen, maar wel figuren die graag mooi weer willen spelen met sporthelden op de bedrijfsfeestjes. En ja, sporthelden komen tegenwoordig niet voor niks om zich door je zakenrelaties te hand te laten schudden. Daarvoor moet je als supermarkt in deze tijd nu eenmaal wat dieper in de zakken tasten. Bij voorkeur in de zakken van een ander, want dan doet het minder pijn. Wielrenners weten al langer dat je eerst het bordje van die ander moet leegeten. Misschien dat daarom de keuze voor ook een eigen wielerploeg zo organisch tot stand kwam.
De supermarkt van de hamsters heeft ook eens geprobeerd zich aan de bovenkant van de markt te positioneren. Het kostte toen veel moeite om met mooie kreten over op de kleintjes letten de weggelopen klanten terug de winkel in te lokken. Hoe zal ik het noemen als een supermarkt in deze tijd zijn hebzuchtige kant laat zien? Toch maar gewoon ronduit verschrikkelijk dom?
