Achter de geraniums vandaan
Na het wegebben van de eerste golf verontwaardiging, moet er steeds meer moeite worden gedaan om de hoofden wat de Russische agressie betreft dezelfde kant op te houden. En het heeft er steeds meer de schijn van dat het vergeefse moeite zal blijken te zijn. Ik heb een rotsvast vertrouwen in de duistere kantjes van de mens, vandaar. Een vertrouwen dat tot nu toe nooit aan het wankelen werd gebracht en dat deze keer ook wel overeind zal blijven.
Eigenlijk had ik in mijn woonplaats Oisterwijk de libertijnse sterrenkinderen al terug van weggeweest verwacht. Met hartstochtelijke steunbetuigingen aan het adres van de grote gestoorde leider Meneer de Uil en diens woordvoerder van dienst Arnold Karskens, die zich het vuur uit de sloffen lopen om Nederland tot absolute passiviteit te bewegen. Tot nu toe valt dat echter zwaar tegen. Ze komen mij toch niet vertellen dat hun heilige vuur na de coronastrijd gedoofd is? Niet nu het allemaal juist op het punt van opbloeien staat. Achter de geraniums vandaan dus. Jullie kunnen niet alles aan anderen overlaten.
In Italië weten de echte gelovigen wel hoe het moet. Na de verkiezingen klossen daar de blinkend gepoetste zwarte laarsjes weer door de straten en door de gangen van het parlement. Sylvio Berlusconi is terug van zijn verplichte vakantie en hij heeft meteen zijn grote vriend Vlad de Verschrikkelijke uitgeroepen tot nationale heilige nummer één. Niet te geloven dat wij zijn vriend met sancties durven te bedreigen, en het wagen te voorkomen dat het schurkenregiem in Kiew – het is de mening van Sylvio natuurlijk – wordt vervangen door een fatsoenlijke regering. Sylvio kent de precieze betekenis niet, maar hij weet wel hoe het woord geschreven moet worden. Hij heeft zijn opleiding nog gekregen bij de nonnetjes en die waren niet snel tevreden.
We zullen maar ernstig rekening houden met het feit dat Italië zich opmaakt voor het spelen van een storende rol binnen de Europese Unie en de NAVO. Geopolitiek heeft meer weg van go dan van schaken. En Vlad staat op het punt de complete onderkant van Europa over te nemen. Dan kan hij op uitnodiging van Sylvio mooi zijn oorlogsvloot bij Palermo laten aanmeren en heel veel migranten over de Alpen sturen om hier de boel te ontwrichten.
In vergelijking met de Italiaanse revival van de zwarte laarsjes stelt wat er in mijn woonplaats gebeurt weinig voor. Te weinig om er woorden aan vuil te maken. Er wordt nog niet geroepen dat wij de Oekraïense vluchtelingen voor heropvoeding terug moeten sturen en dat wij eindelijk de ogen moeten openen voor de vredesduif in het Kremlin. Nog niet. Misschien zijn de spandoeken nog niet klaar. De drukker heeft problemen met het vinden van gekwalificeerd personeel. De kaarten beloven echter beterschap. Binnenkort is het probleem opgelost en dan gaan de sterrenkinderen helemaal los.
Het is een bui die ik graag voor wil zijn. Vandaar dat ik deze dag gebruik om verder te kijken dan mijn Oisterwijkse neus lang is. Wie zegt dat ik geen column mag schrijven over wat er hier mogelijk allemaal nog op het menu staat? Wie wil mij verbieden althans een poging te doen mijn omgeving schoon te houden? Voor het antwoord op deze vragen verwijs ik naar de ongetwijfeld felle opmerkingen die ik, zoals gewoonlijk, op advies van hierboven niet zal lezen.
Eigenlijk had ik in mijn woonplaats Oisterwijk de libertijnse sterrenkinderen al terug van weggeweest verwacht. Met hartstochtelijke steunbetuigingen aan het adres van de grote gestoorde leider Meneer de Uil en diens woordvoerder van dienst Arnold Karskens, die zich het vuur uit de sloffen lopen om Nederland tot absolute passiviteit te bewegen. Tot nu toe valt dat echter zwaar tegen. Ze komen mij toch niet vertellen dat hun heilige vuur na de coronastrijd gedoofd is? Niet nu het allemaal juist op het punt van opbloeien staat. Achter de geraniums vandaan dus. Jullie kunnen niet alles aan anderen overlaten.
In Italië weten de echte gelovigen wel hoe het moet. Na de verkiezingen klossen daar de blinkend gepoetste zwarte laarsjes weer door de straten en door de gangen van het parlement. Sylvio Berlusconi is terug van zijn verplichte vakantie en hij heeft meteen zijn grote vriend Vlad de Verschrikkelijke uitgeroepen tot nationale heilige nummer één. Niet te geloven dat wij zijn vriend met sancties durven te bedreigen, en het wagen te voorkomen dat het schurkenregiem in Kiew – het is de mening van Sylvio natuurlijk – wordt vervangen door een fatsoenlijke regering. Sylvio kent de precieze betekenis niet, maar hij weet wel hoe het woord geschreven moet worden. Hij heeft zijn opleiding nog gekregen bij de nonnetjes en die waren niet snel tevreden.
We zullen maar ernstig rekening houden met het feit dat Italië zich opmaakt voor het spelen van een storende rol binnen de Europese Unie en de NAVO. Geopolitiek heeft meer weg van go dan van schaken. En Vlad staat op het punt de complete onderkant van Europa over te nemen. Dan kan hij op uitnodiging van Sylvio mooi zijn oorlogsvloot bij Palermo laten aanmeren en heel veel migranten over de Alpen sturen om hier de boel te ontwrichten.
In vergelijking met de Italiaanse revival van de zwarte laarsjes stelt wat er in mijn woonplaats gebeurt weinig voor. Te weinig om er woorden aan vuil te maken. Er wordt nog niet geroepen dat wij de Oekraïense vluchtelingen voor heropvoeding terug moeten sturen en dat wij eindelijk de ogen moeten openen voor de vredesduif in het Kremlin. Nog niet. Misschien zijn de spandoeken nog niet klaar. De drukker heeft problemen met het vinden van gekwalificeerd personeel. De kaarten beloven echter beterschap. Binnenkort is het probleem opgelost en dan gaan de sterrenkinderen helemaal los.
Het is een bui die ik graag voor wil zijn. Vandaar dat ik deze dag gebruik om verder te kijken dan mijn Oisterwijkse neus lang is. Wie zegt dat ik geen column mag schrijven over wat er hier mogelijk allemaal nog op het menu staat? Wie wil mij verbieden althans een poging te doen mijn omgeving schoon te houden? Voor het antwoord op deze vragen verwijs ik naar de ongetwijfeld felle opmerkingen die ik, zoals gewoonlijk, op advies van hierboven niet zal lezen.
