Kletskoekjes
Het gemeentebestuur van mijn woonplaats Oisterwijk gaat kletsen met de inwoners. Doel van de oefening is uit de monden van die inwoners persoonlijk te horen wat zij verwachten van een bij hun welbevinden betrokken overheid. Er zijn speciaal zogenaamde ‘kletstafels’ voor het slagen van deze doelstelling aangeschaft en inwoners worden getrakteerd op zogenaamde ‘kletskoekjes’ bij de koffie. De grap zal inmiddels ook wel door andere beschouwers zijn opgepikt, maar hij is te leuk om zomaar prijs te geven.
Alvast een kleine tip: een wethouder met de militaire achtergrond kan zich beter laten vervangen door een collega. Met de tafels en de koekjes wordt het randje al behoorlijk opgezocht. Een kletsmajoor aan de kletstafel is zelfs voor Oisterwijkers net te veel van het goede en leidt de aandacht af van waar het om hoort te gaan.
Is het toeval dat de lokale democratie in Oisterwijk zich in toenemende mate afspeelt in een setting met haastig opgestelde hangplekken? De vraag stellen is hem beantwoorden. Natuurlijk is het geen toeval. Pure luiheid en een ergerlijk gebrek aan creativiteit is het. Iemand heeft het ooit zo verzonnen en waarom zou je een concept dat werkt ook veranderen. Er wordt hoogstens af en toe een andere naam voor verzonnen. Een beetje zoals de fabrikant van een wasmiddel die van tijd tot tijd op de doos vermeldt dat de verpakking is vernieuwd. De inhoud blijft hetzelfde en ik vrees dat hetzelfde kan worden gezegd van het op basis van de volksraadpleging ontwikkelde beleid. Kletstafels met kletskoeken voor het door kletskousen verkopen van kletspraatjes. Het doet op een of andere manier allemaal heel erg aan de Fabelkrant denken.
Verder blijf ik na het gniffelen over alle mogelijke woordspelingen toch vooral met vragen zitten. Hoe moet ik mij dat inkletsen in de praktijk voorstellen? Staat er een bestuurder met zo’n zeg-het-maar-gezicht te gapen? Ach, de inkletser wil een fijnere buurt om in te wonen, omdat de oude niet bevalt? Ja, zelf wil de bestuurder ook van alles en nog wat. Het leven kan ook zo oneerlijk zijn. Kan hij de buurtbewoners toevallig nog blij maken met een leuke rotonde en een door de Oisterwijkse meesterbakker gemaakt koekje? Het is niet waarop de inkletser hoopte, maar soms moet je genoegen nemen met wat wel haalbaar is.
Inwoners zijn snel tevreden. Ze willen een omgeving waar het prettig toeven is, met een geldautomaat die het doet, een brievenbus die regelmatig wordt geleegd en voldoende woningen, zodat de kinderen aan een eigen leven kunnen beginnen. Hebben gemeentebestuurders echt kletstafels nodig om dat te weten? Nee, tenzij ze de afgelopen jaren hebben doorgebracht in een winterslaap.
Zelf denk ik dat de kletstafels vooral bedoeld zijn om de plaatselijke politiek in slaap te sussen. Het gaat er alleen om dat een wethouder tijdens een raadsvergadering naar eer en geweten kan zeggen dat de inwoners om wie het gaat hun wensen kenbaar konden maken. Er zal een mooie beleidsnota van worden gemaakt, met een stripversie voor wie een hekel heeft aan lappen tekst. Het levert een staande ovatie op. Of de kletskoekjes in de smaak vielen? Wat heet. De inwoners konden er geen genoeg van krijgen.
Alvast een kleine tip: een wethouder met de militaire achtergrond kan zich beter laten vervangen door een collega. Met de tafels en de koekjes wordt het randje al behoorlijk opgezocht. Een kletsmajoor aan de kletstafel is zelfs voor Oisterwijkers net te veel van het goede en leidt de aandacht af van waar het om hoort te gaan.
Is het toeval dat de lokale democratie in Oisterwijk zich in toenemende mate afspeelt in een setting met haastig opgestelde hangplekken? De vraag stellen is hem beantwoorden. Natuurlijk is het geen toeval. Pure luiheid en een ergerlijk gebrek aan creativiteit is het. Iemand heeft het ooit zo verzonnen en waarom zou je een concept dat werkt ook veranderen. Er wordt hoogstens af en toe een andere naam voor verzonnen. Een beetje zoals de fabrikant van een wasmiddel die van tijd tot tijd op de doos vermeldt dat de verpakking is vernieuwd. De inhoud blijft hetzelfde en ik vrees dat hetzelfde kan worden gezegd van het op basis van de volksraadpleging ontwikkelde beleid. Kletstafels met kletskoeken voor het door kletskousen verkopen van kletspraatjes. Het doet op een of andere manier allemaal heel erg aan de Fabelkrant denken.
Verder blijf ik na het gniffelen over alle mogelijke woordspelingen toch vooral met vragen zitten. Hoe moet ik mij dat inkletsen in de praktijk voorstellen? Staat er een bestuurder met zo’n zeg-het-maar-gezicht te gapen? Ach, de inkletser wil een fijnere buurt om in te wonen, omdat de oude niet bevalt? Ja, zelf wil de bestuurder ook van alles en nog wat. Het leven kan ook zo oneerlijk zijn. Kan hij de buurtbewoners toevallig nog blij maken met een leuke rotonde en een door de Oisterwijkse meesterbakker gemaakt koekje? Het is niet waarop de inkletser hoopte, maar soms moet je genoegen nemen met wat wel haalbaar is.
Inwoners zijn snel tevreden. Ze willen een omgeving waar het prettig toeven is, met een geldautomaat die het doet, een brievenbus die regelmatig wordt geleegd en voldoende woningen, zodat de kinderen aan een eigen leven kunnen beginnen. Hebben gemeentebestuurders echt kletstafels nodig om dat te weten? Nee, tenzij ze de afgelopen jaren hebben doorgebracht in een winterslaap.
Zelf denk ik dat de kletstafels vooral bedoeld zijn om de plaatselijke politiek in slaap te sussen. Het gaat er alleen om dat een wethouder tijdens een raadsvergadering naar eer en geweten kan zeggen dat de inwoners om wie het gaat hun wensen kenbaar konden maken. Er zal een mooie beleidsnota van worden gemaakt, met een stripversie voor wie een hekel heeft aan lappen tekst. Het levert een staande ovatie op. Of de kletskoekjes in de smaak vielen? Wat heet. De inwoners konden er geen genoeg van krijgen.
