Gigantisch egoprobleem
De meivakantie zit er weer op. Alle Kamerleden zoeken hun zetels weer op en dat geldt ook voor Nilüfer Gündoğan, het door Laurens Dassen uit partij Volt gezette Kamerlid. Ze is van plan hem in de wandelgangen stiekeme kushandjes toe te gaan werpen. Net zolang tot hij zijn verlies toegeeft en haar smeekt alsjeblieft terug te komen. Niemand masseert vermoeide schouders zo lekker als zij. Kan zij hem vergeven dat hij zich zo liet gaan?
Goed, dat laatste stukje heb ik natuurlijk verzonnen om nog iets te maken van die wanstaltige vertoning. Nilüfer deelt met mij dat Laurens ook ooit strontzat in een Portugese taxi moest worden geschoven. Allemaal in het belang van de Europese zaak uiteraard. Een echte Volter piekert er niet over zich zonder noodzaak af te tanken. ‘Wie is dat?’, informeerde de taxichauffeur. Sindsdien stemt hij alleen nog op partijen die voorrang geven aan het behoud van de nationale identiteit.
Het erge is, dat ik mij het allemaal zo goed kan voorstellen. Partij Volt is de belichaming van alles wat de politiek zo verschrikkelijk doet stinken. Aangestuurd door een Europese macht waar je geen zicht op krijgt, de mond vol van hoge idealen, maar intussen bemand door zuiplappen en schuinsmarcheerders. Groot geworden op de golven kots van jonge vakantiegangers die in zonnige oorden de Europese zaak lagen te behartigen. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, moet de bedenker van de beweging hebben gedacht.
Het ging mis toen Nilüfer zich begon te profileren. In dat opzicht heeft partij Volt wel wat weg van de communistische partij in China. Daar moeten ze ook niks hebben van mensen die zichzelf belangrijker gaan vinden dan de partijlijn. Ik zal niet zeggen dat de marionettenspeler achter de schermen in die richting moet worden gezocht, maar de gelijkenis geeft mij wel te denken. Bij het optuigen van de Europese gedachte is duidelijk gezocht naar een systeem dat is staat was een veelheid aan volken onder dezelfde paraplu te verenigen. Dan is een combinatie van flinke welvaart en wat minder echte zeggenschap een kind dat niet meteen met het badwater mag worden afgevoerd. In de loop van dat moeizame en uiterst delicate keuzeproces zit men niet te wachten op een wellustige stoorzender met een gigantisch egoprobleem.
Voor de Europees gerichte partij van Laurens Dassen is het in de komende tijd sowieso een kwestie van de mouwen opstropen. De totaal onverwachte gebeurtenissen aan de oostflank hebben krachten gewekt die geen mens zich eerder kon voorstellen. Er gebeurt in Europa nogal wat om een mening over te vormen. De Franse president Emmanuel Macron is op tournee om zijn idee van een nieuwe politieke gemeenschap buiten Brussel om aan de man te brengen en de Duitse bondskanselier Olaf Scholz ziet dat wel zitten. Ursula von der Leyen reageert wanhopig met het in de uitverkoop zetten van alle waarden en principes van de Europese Unie. Begin er maar aan om te midden van dat geweld als kleine partij een verstandige positie te kiezen. Zeker als je aandacht de hele tijd wordt afgeleid door met elkaar slempende en rollebollende medewerkers.
Goed, dat laatste stukje heb ik natuurlijk verzonnen om nog iets te maken van die wanstaltige vertoning. Nilüfer deelt met mij dat Laurens ook ooit strontzat in een Portugese taxi moest worden geschoven. Allemaal in het belang van de Europese zaak uiteraard. Een echte Volter piekert er niet over zich zonder noodzaak af te tanken. ‘Wie is dat?’, informeerde de taxichauffeur. Sindsdien stemt hij alleen nog op partijen die voorrang geven aan het behoud van de nationale identiteit.
Het erge is, dat ik mij het allemaal zo goed kan voorstellen. Partij Volt is de belichaming van alles wat de politiek zo verschrikkelijk doet stinken. Aangestuurd door een Europese macht waar je geen zicht op krijgt, de mond vol van hoge idealen, maar intussen bemand door zuiplappen en schuinsmarcheerders. Groot geworden op de golven kots van jonge vakantiegangers die in zonnige oorden de Europese zaak lagen te behartigen. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, moet de bedenker van de beweging hebben gedacht.
Het ging mis toen Nilüfer zich begon te profileren. In dat opzicht heeft partij Volt wel wat weg van de communistische partij in China. Daar moeten ze ook niks hebben van mensen die zichzelf belangrijker gaan vinden dan de partijlijn. Ik zal niet zeggen dat de marionettenspeler achter de schermen in die richting moet worden gezocht, maar de gelijkenis geeft mij wel te denken. Bij het optuigen van de Europese gedachte is duidelijk gezocht naar een systeem dat is staat was een veelheid aan volken onder dezelfde paraplu te verenigen. Dan is een combinatie van flinke welvaart en wat minder echte zeggenschap een kind dat niet meteen met het badwater mag worden afgevoerd. In de loop van dat moeizame en uiterst delicate keuzeproces zit men niet te wachten op een wellustige stoorzender met een gigantisch egoprobleem.
Voor de Europees gerichte partij van Laurens Dassen is het in de komende tijd sowieso een kwestie van de mouwen opstropen. De totaal onverwachte gebeurtenissen aan de oostflank hebben krachten gewekt die geen mens zich eerder kon voorstellen. Er gebeurt in Europa nogal wat om een mening over te vormen. De Franse president Emmanuel Macron is op tournee om zijn idee van een nieuwe politieke gemeenschap buiten Brussel om aan de man te brengen en de Duitse bondskanselier Olaf Scholz ziet dat wel zitten. Ursula von der Leyen reageert wanhopig met het in de uitverkoop zetten van alle waarden en principes van de Europese Unie. Begin er maar aan om te midden van dat geweld als kleine partij een verstandige positie te kiezen. Zeker als je aandacht de hele tijd wordt afgeleid door met elkaar slempende en rollebollende medewerkers.
