Bulten en blauwe plekken
Tijdens het volgen van het debat over de regeringsverklaring werd het mij al snel duidelijk dat ik van die kant geen redding hoef te verwachten. Het omzien naar elkaar gebeurt pas na het toepassen van een ruwe schifting. In de ogen van de coalitiepartners zijn er mensen die meer dan anderen aanspraak mogen maken op compassie. Bewoners van villa's die dringend toe zijn aan een warmtepomp en compensatie voor de gestegen kosten van levensonderhoud. Hardwerkende landgenoten voor wie het geploeter wel moet blijven lonen. Aan wie veel heeft, zal nog meer worden gegeven. Dat komt ervan als je het halve kabinet vult met hardliners in de leer.
Eigenlijk zou het hun verdiende loon zijn als zij gelijk blijken te hebben. Dat er inderdaad een Vader, Zoon en Heilige Geest zitten te wachten op een toelichting. Ik ben benieuwd of het ontwijken van lastige vragen dan ook zo gesmeerd gaat. Op de hulp van een welwillende voorzitter hoeven de dan weggepromoveerde Kamerleden waarschijnlijk niet te rekenen en het geduld zal hierboven ook wel op zijn.
Sophie Hermans, de fractievoorzitter van de VVD, weet het treffend te zeggen. Er is risico dat de inflatie nadelig uitpakt voor mensen. En als dat dat zo mocht blijken te zijn, verwacht zij dat het kabinet daarover nadenkt. Sophie is de buikspreekpop die door premier Mark Rutte uit de kast wordt gehaald om zijn zwakke flanken af te dekken. Een marionet die zover is afgedwaald van de realiteit, dat er niet meer op een normale manier mee te praten valt.
Als ik even een zijpad mag bewandelen: misschien is dat precies de reden dat de premier Sophie als persoonlijk assistente heeft ingeruild voor zuster Caroliene, beroemd van de wanhoopskreet die de premier slaakte en ook toevallig dochter van partijcoryfee Loek Hermans. Ik weet ook pas sinds kort hoe verweven de draden zijn en ik moet toegeven dat ik heel even aan VVD’er Hans Wiegel moest denken. Die hield de zaken ook het liefst binnen de familie, want met vreemd volk over de vloer moet je toch maar afwachten hoe het bevalt. Je kunt van alles vinden van de manier waarop het gebeurt, maar helemaal ongelijk hebben de criticasters van het erfelijke partijsysteem ook weer niet.
De lijst met familiebedrijven in de politiek begint al aardig vorm te krijgen. Je hebt Marijnissen, Sahia, Hermans, Heerma en ik neem aan dat er nog veel meer te ontdekken valt voor wie bedreven is in het uitspitten van verbanden. Het komt niet altijd voldoende uit de verf, maar wat heb ik na al die uren van oeverloos debatteren een bewondering voor de oprechte Kamerleden die hun gespreide bedje niet via een familielid cadeau hebben gekregen en die toch bereid zijn steeds weer met het hoofd tegen een harde muur te lopen. Kansloos zijn zij tegen het bastion dat de coalitie heeft opgetrokken, maar desondanks stappen zij elke werkdag weer in de trein naar Den Haag om het land zo goed mogelijk te dienen. Er zou een aparte prijs voor moeten komen. Een tegen-beter-weten-trofee die de winnaar thuis op het dressoir kan zetten als gezelschap tijdens het herstel van de opgelopen bulten en blauwe plekken.
Eigenlijk zou het hun verdiende loon zijn als zij gelijk blijken te hebben. Dat er inderdaad een Vader, Zoon en Heilige Geest zitten te wachten op een toelichting. Ik ben benieuwd of het ontwijken van lastige vragen dan ook zo gesmeerd gaat. Op de hulp van een welwillende voorzitter hoeven de dan weggepromoveerde Kamerleden waarschijnlijk niet te rekenen en het geduld zal hierboven ook wel op zijn.
Sophie Hermans, de fractievoorzitter van de VVD, weet het treffend te zeggen. Er is risico dat de inflatie nadelig uitpakt voor mensen. En als dat dat zo mocht blijken te zijn, verwacht zij dat het kabinet daarover nadenkt. Sophie is de buikspreekpop die door premier Mark Rutte uit de kast wordt gehaald om zijn zwakke flanken af te dekken. Een marionet die zover is afgedwaald van de realiteit, dat er niet meer op een normale manier mee te praten valt.
Als ik even een zijpad mag bewandelen: misschien is dat precies de reden dat de premier Sophie als persoonlijk assistente heeft ingeruild voor zuster Caroliene, beroemd van de wanhoopskreet die de premier slaakte en ook toevallig dochter van partijcoryfee Loek Hermans. Ik weet ook pas sinds kort hoe verweven de draden zijn en ik moet toegeven dat ik heel even aan VVD’er Hans Wiegel moest denken. Die hield de zaken ook het liefst binnen de familie, want met vreemd volk over de vloer moet je toch maar afwachten hoe het bevalt. Je kunt van alles vinden van de manier waarop het gebeurt, maar helemaal ongelijk hebben de criticasters van het erfelijke partijsysteem ook weer niet.
De lijst met familiebedrijven in de politiek begint al aardig vorm te krijgen. Je hebt Marijnissen, Sahia, Hermans, Heerma en ik neem aan dat er nog veel meer te ontdekken valt voor wie bedreven is in het uitspitten van verbanden. Het komt niet altijd voldoende uit de verf, maar wat heb ik na al die uren van oeverloos debatteren een bewondering voor de oprechte Kamerleden die hun gespreide bedje niet via een familielid cadeau hebben gekregen en die toch bereid zijn steeds weer met het hoofd tegen een harde muur te lopen. Kansloos zijn zij tegen het bastion dat de coalitie heeft opgetrokken, maar desondanks stappen zij elke werkdag weer in de trein naar Den Haag om het land zo goed mogelijk te dienen. Er zou een aparte prijs voor moeten komen. Een tegen-beter-weten-trofee die de winnaar thuis op het dressoir kan zetten als gezelschap tijdens het herstel van de opgelopen bulten en blauwe plekken.
