Banvloek

Mijn oog valt op de ochtend dat ik deze column schrijf op het bericht dat ‘klimaatpaus’ Frans Timmermans een ban wil op koffie en cacaobonen uit gebieden waar bomen worden gekapt om het telen van die producten mogelijk te maken. Het is niet zozeer de boodschap, als wel de gebruikte term die mij treft. Nu ik weet waar ik op moet letten, valt het mij inderdaad op dat de eurocommissaris op de geplaatste foto met een rare blik in de verte staart.

Misschien ligt het aan de Limburgse afkomst dat de schrijver van het bericht en ik meteen in een bepaalde richting denken. Frans is de nieuwbakken profeet die zojuist bezoek heeft gehad van een gevleugelde boodschapper. De wereld moet worden gered en Bourgondische Frans mag raden van één tot drie wie de eer te beurt is gevallen. Natuurlijk duurt het dan even alvorens je als eurocommissaris weer in staat bent op een normale manier te denken. Tijd die ik Frans ook heel graag wil geven. Hij had alleen de telefoon moeten pakken om zich ziek te melden. Bezoek gehad van een engel. Daar moet je ook naar de mening van baas Ursula von der Leyen enkele weken van bekomen.

Onze Nederlandse eurocommissaris is geen man van de gebaande paden. Eigenlijk weten wij dat al langer. Maar het is telkens toch even slikken als een landgenoot de kans grijpt om aartsvaderlijk van zich te laten horen en dat is in het geval van Frans niet anders. In plaats van zich discreet terug te trekken om te herstellen van de ervaring, trekt hij ten strijde tegen de conglomeraten die ons voorzien van koffie en chocolade. Dan ben je als eurocommissaris dus duidelijk niet bezig er de kantjes vanaf te lopen.

De lidstaten en het Europees Parlement moeten de ‘ontbossingsvrije’ plannen van onze eurocommissaris nog goedkeuren. Normaal gesproken zou ik er geen hoge verwachtingen van hebben, maar het zijn rare tijden. In ruil voor wat begrip voor de nationalistische zaak zijn Polen en Hongarije wellicht graag bereid Frans een plezier te doen. Hoe fijn is het de eer op te kunnen eisen in je eentje het klimaat te hebben gered? Daarmee kun je thuiskomen in het land van vlaai en het witte goud. En ik mij maar afvragen waarom de duimschroeven toch niet verder worden aangedraaid.

Het duistere stukje van mijn karakter ziet opeens beelden van Limburgse bossen die ooit het veld moesten ruimen om de teelt van asperges mogelijk te maken. Hoe staat Frans in de kwestie als het om het eigen hemd gaat? Is hij bereid dat dierbare product met zijn banvloek te treffen? In dank zullen de Limburgers het hem niet afnemen, maar wie op de principiële toer gaat, moet bereid zijn tegen de nodige haren in te strijken. Dan moet je niet aankomen met een slap verhaal over de tijd die sinds het ontbossen van Limburg voorbij is gegaan. Echte profeten laten zich niet afleiden en houden de blik stevig gericht op het grote plaatje.



Twitter Facebook LinkedIn Volgen



Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes