Idioot van dienst

Het zal wel aan mijn gebrekkige karakter liggen. Wat mij betreft is het puur genieten als Renske Leijten demissionair staatssecretaris Alexandra van Huffelen terug naar de ballenbak stuurt, als deze denkt de vragen te komen wegwuiven die Renske bij de minister van Financiën op het gesteven hemd wilde spelden. Met Alexandra vallen geen afspraken te maken over het netjes omgaan met de Tweede Kamer. Renske heeft er geen zin meer in zich als idioot van dienst te laten wegzetten en veel mensen zullen dat net als ik heel goed begrijpen.

Onder de ogen van mij en andere belangstellenden speelt zich een gevecht op het scherp van de snede af. Alexandra is het Paard van Troje, dat door premier Mark Rutte in stelling wordt gebracht om zand in de raderen van de toeslagaffaire te strooien. Zolang zij op het dossier zit, zal het opruimen van de troep nog heel lang gaan duren. Het verbaast mij voor de zoveelste keer dat het Renske lukt om niet naar links te draaien en haar maaginhoud de vrijheid te geven. Voor mij zou het waarschijnlijk te hoog gegrepen zijn. Zo bezien is het goed dat ik ver uit de buurt van Alexandra en de Tweede Kamer blijf.

Een van de aanwezige Kamerleden vraagt of het de nieuwe strategie van het kabinet is om helemaal niet meer met de Kamer in gesprek te gaan. Voor zover ik kan nagaan, is het dat niet. Voor de rest komt de cynische inschatting echter redelijk in de buurt. En Alexandra van de partij van de nieuwe bestuurscultuur ziet dat het zo goed gaat.

Wat kan Alexandra toch mooi beloven dat het mangelen van arme landgenoten niet meer voor zal komen. Zij heeft er ook al vaak op kunnen oefenen. Na een keer of twintig heb je als staatssecretaris het klappen van de zweep wel in de vingers. 'Laat mij dat varkentje maar even wassen', zal zij wel gezegd hebben tegen de uitdrukkelijk in eigen persoon naar de Kamer geroepen minister Wobke Hoekstra. 'Ik zal die Renske wel duidelijk maken hoe wij over haar en die toeslagouders denken. Jij hoeft alleen vol te houden dat ik degene ben die inhoudelijk verantwoordelijk is voor dit dossier. Tegen de tijd dat die Kamerleden door hebben dat het nergens op slaat, staat er een nieuw kabinet op de trap van het paleis en zit niemand op een crisis te wachten.'

Vroeger kon ik mij vreselijk opwinden als een bewindsmens de leden van de Tweede Kamer stond te schofferen door alle middelvingers tegelijk in de lucht te steken. Toen had ik nog iets van: dit kan toch niet waar zijn. Inmiddels weet ik beter en dat geeft op een bepaalde manier iets van innerlijke rust. Het kan en het is waar. De middelvingers van Alexandra zijn niet groot, maar ze staan wel fier overeind tijdens het toelachen van de kokende Renske. Zal zij zich ook nog even omdraaien?


Twitter Facebook LinkedIn Volgen



Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes