Bestuursinfarct
Deze morgen was er volgens het kabinet nog niks aan de hand. Het aantal besmettingen en ziekenhuisopnamen loopt weliswaar als een trein, maar van een zorginfarct is nog lang geen sprake. Diederik Gommers is gewoon een vervelende partycrasher, die het niet kan hebben dat de andere leden van het Outbreak Management Team zijn voortdurende gezeur beu zijn. Ik geef nu dus even een vrije vertaling van het chagrijnige gezicht waarmee minister Hugo de Jonge probeerde zich nog iets van een houding te geven. Mensen kunnen nog steeds voor beademing terecht op de afdeling voor intensieve zorg en er hoeven geen zorgmedewerkers beveiligd te worden door opgetrommelde militairen.
Wat het kabinet dan met die militairen wil, is mij niet duidelijk. Ik heb uit nieuwsberichten begrepen dat er wel over wordt nagedacht deze ondersteuning in te roepen. De demissionaire minister van Defensie moet toch een reden opgeven als hij een detachement soldaten laat opdraven. Officieren willen wel graag weten welke bevelen zij geacht worden te schreeuwen.
Inmiddels is de chaos van door en tegen elkaar in roepende deskundigen en beleidsmakers zo groot, dat wij volgens ons nationale geweten Maurice de Hond met recht van een bestuursinfarct mogen spreken. Er wordt gerekend met bedden en verpleegkundigen die er niet zijn en als het aantal besmettingen toch wel hard stijgt, rekenen wij vrolijk verder op basis van de ziekenhuisbezetting. Zolang de bond voor werkende ouders maar kan blijven rekenen op het doorgaan van fysiek onderwijs. Nog eens maanden thuis lesgeven gaan die ouders namelijk niet trekken. Zij willen stilaan heel graag terug naar het oude normaal.
Zou de ellende te maken kunnen hebben met de hardnekkige illusie van een maakbare wereld? Vroeger kwam een pandemie ergens van boven en had protesteren niet zoveel zin. Luisteren deden ze daarboven toch niet. Tegenwoordig menen veel mensen dat zij een soort grondrecht hebben op een gelukkig en ongestoord leven. Een leven met geopende kroegen, winkels en scholen. Als een virus roet in het eten komt gooien, is het volgens die mensen de taak van de overheid dat te verhinderen. Bij voorkeur zonder overlast voor de hardwerkende Nederlandse tweeverdiener. Mocht het zittende kabinet daar niet toe in staat zijn, dan moet het niet komen zeuren over na te leven basismaatregelen, maar snel plaats maken voor leiders die het vak van leiden wel in de vingers hebben.
Doorgaans ben ik voorzichtig met wat Maurice en betweterige landgenoten roepen, maar deze keer ben ik geneigd hen gelijk te geven. Fraai ziet het over elkaar heen vallen er inderdaad niet uit. Zeker niet als de verantwoordelijke minister ook nog heel hatelijk gaat jij-bakken in de richting van een arts die zich alleen grote zorgen maakt over ons voortbestaan. Zoiets getuigt niet van veel respect en het helpt al helemaal niet de oplossing dichterbij te brengen. Het is zoals het kabinet al vanaf het begin zegt: alleen samen krijgen wij corona onder controle.
Wat het kabinet dan met die militairen wil, is mij niet duidelijk. Ik heb uit nieuwsberichten begrepen dat er wel over wordt nagedacht deze ondersteuning in te roepen. De demissionaire minister van Defensie moet toch een reden opgeven als hij een detachement soldaten laat opdraven. Officieren willen wel graag weten welke bevelen zij geacht worden te schreeuwen.
Inmiddels is de chaos van door en tegen elkaar in roepende deskundigen en beleidsmakers zo groot, dat wij volgens ons nationale geweten Maurice de Hond met recht van een bestuursinfarct mogen spreken. Er wordt gerekend met bedden en verpleegkundigen die er niet zijn en als het aantal besmettingen toch wel hard stijgt, rekenen wij vrolijk verder op basis van de ziekenhuisbezetting. Zolang de bond voor werkende ouders maar kan blijven rekenen op het doorgaan van fysiek onderwijs. Nog eens maanden thuis lesgeven gaan die ouders namelijk niet trekken. Zij willen stilaan heel graag terug naar het oude normaal.
Zou de ellende te maken kunnen hebben met de hardnekkige illusie van een maakbare wereld? Vroeger kwam een pandemie ergens van boven en had protesteren niet zoveel zin. Luisteren deden ze daarboven toch niet. Tegenwoordig menen veel mensen dat zij een soort grondrecht hebben op een gelukkig en ongestoord leven. Een leven met geopende kroegen, winkels en scholen. Als een virus roet in het eten komt gooien, is het volgens die mensen de taak van de overheid dat te verhinderen. Bij voorkeur zonder overlast voor de hardwerkende Nederlandse tweeverdiener. Mocht het zittende kabinet daar niet toe in staat zijn, dan moet het niet komen zeuren over na te leven basismaatregelen, maar snel plaats maken voor leiders die het vak van leiden wel in de vingers hebben.
Doorgaans ben ik voorzichtig met wat Maurice en betweterige landgenoten roepen, maar deze keer ben ik geneigd hen gelijk te geven. Fraai ziet het over elkaar heen vallen er inderdaad niet uit. Zeker niet als de verantwoordelijke minister ook nog heel hatelijk gaat jij-bakken in de richting van een arts die zich alleen grote zorgen maakt over ons voortbestaan. Zoiets getuigt niet van veel respect en het helpt al helemaal niet de oplossing dichterbij te brengen. Het is zoals het kabinet al vanaf het begin zegt: alleen samen krijgen wij corona onder controle.