Een andere wind
Mijn columns gaan de laatste tijd wel erg vaak over politiek. Lezers hoeven zich geen zorgen te maken: het is mij ook opgevallen. Zolang het nieuws echter wordt beheerst door wat er in de formatie gebeurt, ben ik bang dat wij nog even op de tanden moeten bijten.
Voor de liefhebber valt er overigens wel wat te genieten. Ik vind dat die kant van de medaille ook best een keer belicht mag worden. In de plenaire zaal van de Tweede Kamer wordt een strijd gevoerd over een fundamenteel staatsrechtelijk punt. Is het aan de Tweede Kamer om het kabinet opdrachten te geven, of houden wij vast aan de nevenschikkende verhoudingen van het dualisme?
De Jeanne d'Arc van onze boeren werpt zich tijdens debatten met haar hele gewicht in de discussie en roept dat het kabinet moties van de Tweede Kamer gewoon netjes moet uitvoeren. Zij is het vervelende kind dat het niet kan laten zich te melden als moeder met een kennis staat te praten. Waarom zijn er bij het parlement geen wijze mannen en vrouwen in dienst om nieuwe Kamerleden te leren dat het niet nodig is als een kip zonder kop elke domme opvatting te omarmen. Soms is het beter te zwijgen en te luisteren naar de argumenten pro en contra die op tafel komen.
Dat zwijgen wil ik overigens ook de eigenaardige financiële woordvoerder van de partij Volt in overweging geven. Zij snapt weliswaar niet precies hoe het moet gaan werken, maar zet toch alvast het idee van twee economen uit de Volt-stal in de week de belastingen met veertig miljard per jaar te verhogen. Ik neem aan dat Geert Wilders, Wiebertje van Haga en Meneer de Uil al met Fleurop hebben gebeld om een bloemetje te laten bezorgen.
Is het trouwens iemand opgevallen dat er ineens een andere wind door Den Haag waait? Mij wel. Het is de wind van de keiharde confrontatie, de revival van de onvervalste jij-bak. Een PVV'er die aan een VVD'er vraagt waarom er niks wordt gezegd over de burger, mag dat niet zeggen, omdat hij eerst maar met oplossingen moet komen. Een PvdA'er krijgt in andere bewoordingen dezelfde boodschap mee.
De tijd dat een regeringspartij zich laat ringeloren door een stelletje losers, die nog niet in staat zijn de eigen problemen op te lossen, is voorbij. Na maanden van vernedering heeft de VVD het zelfbewustzijn teruggevonden. Niks geen gebogen hoofd meer als Esther Ouwehand en Sylvana Simons de emmer met kritiek weer eens komen leeggieten. Dat de dames maar terugkomen als zij de wol hebben om hun geschreeuw kracht bij te zetten.
De PvdA heeft naar eigen zeggen een visie op de vraag in welk land wij willen leven. Ik ook, dus daar kunnen wij elkaar vinden. Zelf heb ik mijn buik inmiddels goed vol van de door de schreeuwers in de Tweede Kamer geïntroduceerde cultuur. Het kabinet controleren is niet hetzelfde als in straattaal bevelen roepen en te eisen dat bewindslieden zich heel nederig opstellen.
Voor de liefhebber valt er overigens wel wat te genieten. Ik vind dat die kant van de medaille ook best een keer belicht mag worden. In de plenaire zaal van de Tweede Kamer wordt een strijd gevoerd over een fundamenteel staatsrechtelijk punt. Is het aan de Tweede Kamer om het kabinet opdrachten te geven, of houden wij vast aan de nevenschikkende verhoudingen van het dualisme?
De Jeanne d'Arc van onze boeren werpt zich tijdens debatten met haar hele gewicht in de discussie en roept dat het kabinet moties van de Tweede Kamer gewoon netjes moet uitvoeren. Zij is het vervelende kind dat het niet kan laten zich te melden als moeder met een kennis staat te praten. Waarom zijn er bij het parlement geen wijze mannen en vrouwen in dienst om nieuwe Kamerleden te leren dat het niet nodig is als een kip zonder kop elke domme opvatting te omarmen. Soms is het beter te zwijgen en te luisteren naar de argumenten pro en contra die op tafel komen.
Dat zwijgen wil ik overigens ook de eigenaardige financiële woordvoerder van de partij Volt in overweging geven. Zij snapt weliswaar niet precies hoe het moet gaan werken, maar zet toch alvast het idee van twee economen uit de Volt-stal in de week de belastingen met veertig miljard per jaar te verhogen. Ik neem aan dat Geert Wilders, Wiebertje van Haga en Meneer de Uil al met Fleurop hebben gebeld om een bloemetje te laten bezorgen.
Is het trouwens iemand opgevallen dat er ineens een andere wind door Den Haag waait? Mij wel. Het is de wind van de keiharde confrontatie, de revival van de onvervalste jij-bak. Een PVV'er die aan een VVD'er vraagt waarom er niks wordt gezegd over de burger, mag dat niet zeggen, omdat hij eerst maar met oplossingen moet komen. Een PvdA'er krijgt in andere bewoordingen dezelfde boodschap mee.
De tijd dat een regeringspartij zich laat ringeloren door een stelletje losers, die nog niet in staat zijn de eigen problemen op te lossen, is voorbij. Na maanden van vernedering heeft de VVD het zelfbewustzijn teruggevonden. Niks geen gebogen hoofd meer als Esther Ouwehand en Sylvana Simons de emmer met kritiek weer eens komen leeggieten. Dat de dames maar terugkomen als zij de wol hebben om hun geschreeuw kracht bij te zetten.
De PvdA heeft naar eigen zeggen een visie op de vraag in welk land wij willen leven. Ik ook, dus daar kunnen wij elkaar vinden. Zelf heb ik mijn buik inmiddels goed vol van de door de schreeuwers in de Tweede Kamer geïntroduceerde cultuur. Het kabinet controleren is niet hetzelfde als in straattaal bevelen roepen en te eisen dat bewindslieden zich heel nederig opstellen.