Een heilzame dosis meningsvorming
Het wordt terecht gebracht als groot nieuws. Voor de verandering valt er wat positiefs te melden. Ik kan mij nog herinneren dat het er nog maar kort geleden niet zo rooskleurig voor leek te staan. Mooi dat het toch nog in de goede zin is bijgedraaid. Twee zussen mogen na het overlijden van hun moeder toch in de woning blijven. Dat is de kracht van de publieke opinie en - laten wij eerlijk zijn – ook meer dan een klein beetje van de angst voor de reactie van heel veel boze Nederlanders. De betreffende corporatie had geen zin nog meer in rook op te zien gaan. Bezitters van auto's in die buurt overigens ook niet. Zij kunnen met hun schade namelijk niet rekenen op het goede hart van de corporatie.
Lezers van deze column moeten niet denken dat ik het oneens ben met de afloop van deze kwestie. Natuurlijk gun ik de meisjes van harte het vertrouwde dak boven het hoofd. Daar gaat deze column niet over. Wat mij stoort, is gewoon dat organisaties zoals die corporatie pas beginnen met het tonen van een menselijk gezicht nadat andere mensen zijn opgezadeld met de ellendige gevolgen van hun beleid. Hadden de medewerkers hun barmhartige geweten niet kunnen vinden voordat er links en rechts auto's in vlammen opgingen? Of kregen zij het pas benauwd toen de dreiging ban het brandschatten wel erg dichtbij begon te komen. Is het verlossende woord gesproken toen zij met een brok in de keel naast elkaar uit het raam stonden te kijken? Van de eigen voertuigen wilden die medewerkers liever geen afscheid nemen.
Waarschijnlijk zullen nu weer andere mensen hoogst verontwaardigd reageren. Het is onmogelijk om in Nederland met een oplossing te komen die iedereen tevreden stelt. Zo moet het dus als je binnen tien jaar nog kans wilt maken op een woning. Even de lokale correspondent bellen met een verhaal dat tranen trekt en de publieke opinie laten werken. Ineens blijkt de soep van strikte toewijzingsregels dan toch niet zo heet naar binnen gelepeld te hoeven worden.
Wat heel wrang zou zijn, is dat zo'n afgekachelde auto het onderkomen was van iemand die al jaren op de lijst voor een woning stond. En dan moeten horen dat er echt geen vervangende huisvesting is. In dat geval krijg je volgens mij zelf ook de behoefte even naar de krant te stappen voor een heilzame dosis meningsvorming. Misschien kan zo iemand bij de corporatie langsgaan voor een goed gesprek. En dan af en toe zonder verder iets te zeggen naar de voor de deur geparkeerde auto's kijken. Angst opent deuren die voor anderen gesloten blijven.
De twee zussen hoeven zich van mijn irritatie niks aan te trekken. Ik begrijp heel goed dat zij na al die maanden mangelen door de hardvochtige corporatie toe zijn aan het gezellig maken van hun huisje. De donkere dagen komen er weer aan en zij willen hun eigen kerstverhaal deze keer niet laten verpesten.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
