Tussen woord en daad

Een woordvoerder van de Taliban heeft met klem tegengesproken dat de tolken die voor Nederland werkten kunnen rekenen op een uitnodiging zich bij een rechter te komen verantwoorden. Dat gelooft natuurlijk helemaal niemand - de Taliban beloofden eerder ook hun tegenstanders niet aan lantaarnpalen te hangen - maar wij doen alsof, zolang er nog met elkaar gesproken wordt. In ruil voor welk bedrag zijn de redelijke heren van de Taliban bereid nog een handjevol Afghanen te laten vertrekken?

Het zo geplaagde land is in de hoofdstroom van het nieuws al weggezakt. Er zijn geen beelden meer van wanhopige mensen bij een door Amerikaanse soldaten beveiligd hek. Maarten van Rossem vindt het zielig voor de bevolking, maar hij wijst erop dat die bevolking wel in meerderheid de Taliban steunt. Hij heeft ervoor gestudeerd, dus ik neem aan dat het klopt. De wereld moet leren leven met landen waar de klok duizend jaar is teruggedraaid.

In Nederland maken onze bestuurders zich vooral zorgen over de vraag hoe goed de Taliban zijn als het om grensbewaking gaat. De hemel verhoede dat er een massale vluchtelingenstroom op gang komt. Met de hele meute op weg naar West-Europa. Zoals eens de Hunnen. Geholpen door Poetin, Erdogan en Loekasjenko, die geen gelegenheid onbenut laten ons op de kast te jagen. De ene keer apart en dan weer gezamenlijk. Eerst de gaskraan dicht en dan de vluchtelingenkraan open. Willen wij het nog hebben over de mensenrechten, of geloven wij het zo ook wel?

Vroeger konden wij nog rekenen op de hulp van de Verenigde Staten als wij onder vuur kwamen te liggen. Het heeft er echter alle schijn van dat president Biden het beleid van voorganger Trump op dat stuk van het buitenlandse beleid wel verdedigbaar vindt. Eigen volk eerst en alleen steun voor landen die de afspraken over het defensiebudget serieus nemen. Als Europa zo graag de grote broek wil aantrekken van machtsblok met pretenties, dan moet Europa ook zelf voor de nodige spierballen in de vorm van voldoende tanks en vliegtuigen zorgen. Iets wat nooit gaat gebeuren, omdat geen Europees land bereid is de beloofde financiële middelen echt op tafel te leggen. Tussen woord en daad staan namelijk andere verplichtingen in de weg en politici met een ongelooflijke hekel aan het barbaarse dreigen met wapengekletter.

In Nederland schaamt het ontmantelde leger zich inmiddels zo, dat er nauwelijks nog soldaten opduiken in het straatbeeld. Er wordt nauwelijks nog serieus geoefend en leren rijden schijnt ook niet meer nodig te zijn voor het goed functioneren van ons verdedigingsapparaat. Hoe anders was dat een paar jaar geleden nog. 'Stuur eerst maar iemand om te gaan praten', luidt de boodschap als de politici vragen of er wat gedaan kan worden aan al die treiterende pestkoppen. Als het aankomt op nationale trots, zijn wij dood en begraven. Het is alleen nog een kwestie van een beetje netjes afwerken en wachten tot Maarten komt vertellen dat hij er al jaren geleden een hard hoofd in had.




Mijn bundels met columns zijn te koop via:


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Tussen woord en daad

Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes