Voordragen uit eigen werk

Aan het einde van de algemene politieke beschouwingen worden zulke mooie woorden gesproken dat ik bijna spijt krijg van alle columns die ik heb geschreven. Bijna, nog net niet helemaal, maar je moet ergens beginnen. Zelfs Jesse Klaver van GroenLinks vindt dat er zo fijn over de inhoud is gesproken. In dat geval moet het wel zo zijn. Dan heb ik het incident tussen hem en Wiebertje van Haga, de fractievoorzitter van Belang van Nederland, zeker verkeerd begrepen.

Jesse en Wiebertje gingen voor het oog van de hele natie zo ongeveer met elkaar op de vuist. Wiebertje was volgens Jesse niks meer of minder dan een ordinaire huisjesmelker die zijn mond moest houden. Jesse op zijn beurt was volgens Wiebertje gewoon een communist van de oude stempel. Het leverde vermakelijke televisie op, maar ik geloof niet dat het gedoe tussen de kemphanen de afgedwaalde Nederlanders weer deed geloven in de waarde van democratie. Elkaar voor rotte vis uitmaken en op de muil slaan, kunnen mensen prima zonder parlementaire interventie. Zij hoopten nu juist op mensen die zo verstandig zijn niet direct als een soort holbewoners naar de knots te grijpen.

Wat bezielde Jesse eigenlijk toen hij naar de microfoon rende om de arme Wiebertje op zo'n lompe manier de mond te snoeren? Dat laatstgenoemde woningen verhuurt, weet heel Nederland toch al langer en geen mens maakte er serieus een punt van. De VVD wist het al toen ze hem op de lijst plaatsten. Wiebertje tennist ook graag, maar Jesse liet hem wel het woord voeren over op de gravelbaan geldende coronaregels. Toen maakte eventuele belangenverstrengeling niks uit.

In de Eerste Kamer gelden voeten in de klei juist als een aanbeveling. Zolang iedereen maar weet hoe de kaarten liggen. Het zou erger zijn als een Kamerlid verborgen belangen zit te verstrengelen. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. In alle openheid ben ik er echter geen voorstander van een Kamerlid met meerdere huizen te verbieden zinnige dingen over volkshuisvesting te zeggen.

Wiebertje was in zijn jonge jaren bij de commando's. Als ik Jesse een goede raad mag geven, dan zou ik dat, als ik in zijn schoenen stond, toch in overweging nemen. Ook het treiteren van een commando op leeftijd kan heel verkeerd aflopen.

Gelukkig ben ik niet de enige die zich aan de opstelling van Jesse stoorde. De steun had van mij niet van de zijde van Boer Burger Beweging hoeven te komen, maar ik wil geen zout op elke slak leggen.

De aanvaring tussen Jesse en Wiebertje is een van de laatste valse noten in een soms beschamende vertoning van paranoia en goedkope oplossingen die al onderling zijn afgesproken in de achterkamertjes en waarin dus werkelijk niemand gelooft. Als Meneer de Uil dan tenslotte ook nog gedichtjes over gebroken brood in een sloot gaat voordragen uit eigen werk, ben ik er helemaal klaar mee.




Mijn bundels met columns zijn te koop via:


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Voordragen uit eigen werk

Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes