Politiek gezwam
Van een troonrede met weinig echte inhoud is het een kleine stap naar algemene politieke beschouwingen die vooral worden gevuld met politiek gezwam in de ruimte. Het is duidelijk dat iedereen bezig is het eigen kruit droog te houden tot anderen in het kader van de formatie als eerste een beweging maken. Kaarten die weggegeven worden, kunnen partijen niet terugvragen. Daarom moet ik luisteren naar theoretische uiteenzettingen over samenwerking en woorden die ertoe doen. Lilianne Ploumen begint over een koek die anders verdeeld moet worden. Een Limburgse vlaai, neem ik aan, want afkomst verloochent zich nooit.
Tijdens het volgen van het debat - ik blijf ondanks alles aan de beeldbuis gekluisterd om niet juist dat ene relevante moment te missen - zoek ik naar overeenkomsten in de brij van ideeën en opvattingen. Er lijkt zich iets af te tekenen op het terrein van de woningmarkt en het sleutelen aan de verhuurdersheffing, maar dat kan ook een emotionele reactie zijn op het feit dat een door ons gefinancierde familie momenteel hard bezig is heel Nederland op te kopen en de wildstand te reguleren. Straks daalt het besef in dat ook onze pensioenfondsen beleggen in woningen en dan komt er ook begrip voor mensen die het beperken van die vrijheid toch geen goed plan vinden. Het is altijd onverstandig het kind met het badwater weg te gooien.
De lichtpuntjes moet ik zelf ophangen. Ik hoor Kees van der Staaij ineens spreken over de COC-uitstoot. Hij heeft het vast niet echt gezegd, maar ergens zou ik willen dat hij een keer zo gierend uit de bocht vloog. Gewoon om wat adrenaline in het debat te spuiten. Dan zijn wij voor het leven in de brouwerij niet langer afhankelijk van Eucalypta Ouwehand, die kennelijk naar het toilet was toen Gert-Jan Segers opriep niet persoonlijk te worden.
Pieter Omtzigt is er ook en hij doet wat iedereen van hem verwacht: lastige vragen stellen aan sprekers die daar niet op zijn voorbereid. Zijn stem heeft minder kracht dan vroeger, valt mij op. Het sensibiliseren door Wobke Hoekstra is hem dus toch niet in de koude kleren gaan zitten.
Grote zwijgster tijdens het belangrijkste debat van het jaar is de fractievoorzitter van D66. Leider nieuwe stijl Sigrid Kaag laat het ouderwetse, politieke handwerk na haar val van Olympus liever over aan nummer twee. Zij is meer het type voor het grote, Internationale verhaal en wacht als een spin in haar web op haar kans de baas van Nederland te worden.
En dan is er plotseling een schorsing om Kamerleden de kans te geven de handen te wassen. In onschuld zeker? Of heeft het vooruitzicht van de hemeltergende bijdrage van Meneer de Uil bij sommige Kamerleden op voorhand voor een bezoedeld gevoel gezorgd en voor de sterke wens even wat vlekjes weg te werken. Ik leg de vragen maar gewoon op tafel.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
