Partij van het midden
Minister Hugo de Jonge noemt het CDA op het bijzondere partijcongres de partij van het midden. Zo heb ik het eerlijk gezegd nooit bekeken. Het CDA is geen met uitsterven bedreigde soort, maar het China van de Lage Landen waar de ronddraaiende pendel steeds opnieuw naar terugkeert. Een mens is nooit te oud om te leren. Ineens begrijp ik beter waar de hang naar grote partijbijeenkomsten en een toch wat dictatoriaal bestuur vandaan komt en waarom dissidenten zoals Pieter Omtzigt bij voorbaat kansloos zijn.
Het congres vindt plaats in een met groen licht gevulde ruimte, die doet denken aan een circustent. Een circustent uit een sciencefiction toekomst, want het CDA is geen stoffige partij meer. Zoals ook China geen stoffig derdewereldland meer is, maar juist een grote jongen op het geopolitieke schaakbord, die ook houdt van uitbundige partijcongressen in hele grote zalen. Een grote klok herinnert sprekers aan de tijd die nog rest. Het zorgt voor een passende memento mori ervaring die bij leden van het CDA altijd het beste naar boven haalt. De spreekstalmeester draait zich een slag in de rondte tussen indieners van resoluties en een bestuur dat overal van zegt het sympathiek te vinden, maar toch te ontraden. Iets wat de leden braaf doen, want zij hebben er geen zin in om voortaan bekend te staan als 'labiele eikels'.
De ster van het congres is de aardige Wobke Hoekstra. Hij komt vertellen dat het CDA weerstand biedt aan de verleiding comfortabel in de oppositie te gaan. Met moeite weliswaar, maar dat tekent de manier waarop een echte CDA’er in de wedstrijd zit. Het vergt sterke schouders om de last van de macht te torsen. Aan sterke schouders heeft het de partij echter nooit ontbroken. Nu alleen nog leren elkaar met enige mildheid en onderling respect onderuit te halen. Die gave is in de afgelopen jaren toch wat op de achtergrond geraakt.
Aan tafel bij het programma 'Buitenhof' komt de voorzitter vertellen dat het CDA een anti-polarisatiepartij is. Fijn om te weten voor Pieter Omtzigt, die zoveel anti-polariserende bagger over zich kreeg uitgestort. De leden van het CDA spelden hem wel door de plee, maar zeker niet met de bedoeling hem uit te sluiten. Bij het CDA doet men aan het toekeren van de andere wang, om daar ook een flinke mep op te geven. Achteraf biedt men Pieter natuurlijk wel binnenskamers excuses aan voor de toch wel onhandige bejegening. Zo is de partijcultuur ook wel weer.
Over het feit dat Pieter in de peilingen de tweede partij van het land zou kunnen worden, lijkt de voorzitter zich geen zorgen te maken. Mij lijkt dat toch een gevalletje 'jezelf rijk rekenen'. Of is er in de achterkamertjes al afgesproken dat Pieter en het CDA over een paar maanden toch eens gaan proberen weer met elkaar verder te kunnen?
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
