Er komt geen einde aan
John van den Heuvel komt bij Eva Jinek vertellen dat hij en Peter R. de Vries al een jaar lang niet meer met elkaar spraken. Gekweld door gevoelen van diepe spijt roept hij iedereen op toch vooral nooit met ruzie uit elkaar te gaan. Er komt geen einde aan, denk ik ten einde raad. Peter is onze Elvis Presley. Over dertig jaar komen er nog mensen bij Eva aan tafel vertellen dat zij hem met eigen ogen hebben gezien. Iedereen zal het geloven en er wordt snel besloten de geboortedag van Peter uit te roepen tot een nationale feestdag waarop alle Nederlanders verplicht poffertjes moeten eten en ballen naar het hoofd van John moeten gooien.
De hele verering van de heilige Peter R. komt mij inmiddels mijn neus uit. Voordat ik naar een talkshow kijk, controleer ik eerst even wie er op de gastenlijst staan. Als het over de boevenjager dreigt te gaan, laat ik de gifbeker aan mij voorbij gaan. Ik weet dat het laf is, maar ik heb mijn grens van wat ik aan Peter R. kan verdragen bereikt. Straks komt nog iemand met droge ogen beweren dat de hele toestand in Afghanistan te wijten is aan het heengaan van onze schutspatroon. Het bericht zal worden opgepakt door goedgelovige landgenoten en tot in lengte van jaren de sociale media bezighouden.
Waarschijnlijk komt er binnenkort een programma van John de Mol waarin de advocaat Peter Schouten als belangrijkste discipel van de grote meester uitleg geeft over de geheimen die hem tijdens zijn slaap door Peter R. werden ingefluisterd. Hij is wat de chauffeur in het geval van Pim Fortuyn was. Daarvan worden wij ook nooit meer verlost. Als kroon op het werk wordt het programma ‘The Passion’ door de creatieve afdeling van John de Mol omgeschreven tot een lofzang op Peter R. en heeft Nederland het bij de koffieautomaat over de manier waarop de rol van Judas van den Heuvel dat jaar werd vertolkt. Zijn tranen konden het gevoel niet wegnemen dat hij het bloed van Peter R. wel kon drinken.
De Afghaanse tolken die op het laatste moment nog zijn gered uit de klauwen van de Taliban, worden in het kader van hun inburgering verplicht om alle uitzendingen te bekijken waarin Peter R. ooit commentaar gaf op de toestand in de wereld. Zij krijgen pas een verblijfsvergunning als het lukt honderd citaten uit het blote hoofd op te zeggen. In hun brieven aan familie in het thuisland waarschuwen zij toch vooral niet dezelfde fout te maken en te kiezen voor asiel in een ander deel van de wereld. Nederland is met al die molens en klompen aantrekkelijk om te zien, maar er lopen wel hele rare mensen rond.
Terwijl ik nadenk over die wijsheid uit het oosten, doemt een verschrikkelijk beeld op vanachter de horizon. Jan Nagel heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt weer een partij op te richten, deze keer met steun van Pieter Omtzigt en Peter Schouten. ‘Deze keer ben je er gloeiend bij, mannetje’, roept de heldere ster boven het drietal mij toe. Het komt echt niet meer goed.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
