Humor op straat
Inmiddels maak ik mij niet meer boos als duizenden virusontkenners met zelfgemaakte borden en kinderen in fleurige draagdoeken door Amsterdam paraderen. Zij willen niet gevaccineerd worden, staat op de borden te lezen. Van vaccins krijgt een mens allerlei enge kwalen en er zitten gemuteerde dna-robotjes in waarmee de regering ons allemaal in de gaten wil houden. Te lang veroordeeld tot een bestaan als thuiswerker, gaat de kraan van het absurde steeds verder open en komen en theorieën naar boven die drie jaar geleden niemand had durven verzinnen.
Als de demonstraten in het onverhoopte geval van ziekte ook principieel afzien van het recht op behandeling, mag het allemaal van mij. Dat zij de voetzooltjes maar stuklopen op de steentjes bij het monument op de Dam. Ik grijp echter wel naar mijn telefoon om een notitie te maken voor later gebruik. De uitdrukking dat humor op straat ligt, werd zelden zo goed in beeld gebracht.
Een boze vrouw heeft zich aan alle kanten versierd met het woord 'priktatuur'. Zij is er heel trots op en draait een rondje voor de camera als Sjoukje Dijkstra in haar beste dagen. En ondertussen maar roepen dat die hele pandemie bij elkaar is verzonnen. Ik kan er met mijn verstand niet bij dat kritische geesten wel dat soort onzin wel slikken als zoete koek. Wat is er ineens gebeurd met het onderscheidend vermogen? In welke vlaag van verstandsverbijstering heeft zo iemand besloten de rede vaarwel te zeggen en achter de Rattenvanger van Harmelen aan te rennen? Dan moet je toch eerst een zware tik van de molenwiek hebben gekregen.
Maar goed, ik wil mij er dus niet meer over opwinden. Uiteindelijk krijgen alle ongevaccineerden te maken met corona en in dat geval hebben wij er geen last meer van. Klazina - dat lijkt mij wel een naam die bij de vrouw past - heeft de realiteit net zolang verdrongen tot zelfs Diederik Gommers er niks meer van kon maken. Medestanders hebben opgeroepen de uitvaart te gebruiken om te protesteren tegen het door de overheid trainen van levensgevaarlijke ijscomannen. Zij laten zich door niemand voor een karretje spannen. De vrouw en haar medestrijders komen lang genoeg buiten om te weten waar Abraham de mosterd haalt. Dat die waanzinnigen hun gang maar gaan, als zij met alle geweld willen geloven in een wereld zo plat als een pannenkoek, die wordt geregeerd door een klasse van opgevoerde supersmurfen.
De menigte demonstranten met borden, gele paraplu's en ballonnen doet mij denken aan Hong Kong en aan de taferelen op de Via Gladiola. Zou er een verband kunnen zijn met het steeds maar afgelasten van het wandelfeest? Dan moet het maar op deze manier hebben Klazina en haar vrienden gedacht. Betogen is een recht dat zelfs het kabinet niet aan banden durft te leggen. Dat de beste mogen winnen.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
