Point of no return
Het is nauwelijks nog een verrassing te noemen. De afhandeling van de toeslagenaffaire gaat wat langer duren. Opnieuw dreigen er slachtoffers door het afvoerputje te verdwijnen en opnieuw lijkt de overheid zich er niet om te bekommeren. Ik ben van nature best bereid premier Mark Rutte het voordeel van de twijfel te gunnen, maar hij ziet steeds kans mij teleur te stellen. Wat hoopt hij eigenlijk te bereiken? Dat ik Esther Ouwehand met terugwerkende kracht gelijk geef? Dat ik mij hul in een T-shirt met de tekst: 'Hier scheiden zich ook onze wegen?' Dat hij de twijfelachtige eer krijgt als eerste premier in eeuwen op het Binnenhof door het volk ter verantwoording te worden geroepen? De gemoederen lopen inmiddels zo hoog op, dat hij akelig dicht in de buurt van zijn 'point of no return' begint te komen.
Staatssecretaris Alexandra van Huffelen zal eerdaags wel naar het tijdelijke onderkomen van de Tweede Kamer worden geroepen om uit te leggen dat al die gemangelde slachtoffers er niks van hebben begrepen. Met haar ondoorgrondelijke glimlach steekt zij haar spreekwoordelijke tong uit naar Renske Leijten en de uit zijn eigen as herrezen Pieter Omtzigt. Hebben zij nog altijd niet door dat het onmogelijk is de almachtige Belastingdienst te dwingen tot iets wat die almachtige Belastingdienst niet wil? Een andere staatssecretaris brengt het er echt niet beter vanaf. Maar als Renske en Pieter een poging willen wagen, moeten zij dat vooral doen. Wat Alexandra betreft kan zij niet snel genoeg van dat hele moerasdossier verlost worden. Eerst een paar maanden freewheelen met een prettige uitkering en dan op naar een lobbybaan met een salaris om van te watertanden.
Ondertussen vormen drie studentenflats in Middelburg samen een schuttingwoord. Wat het te maken heeft met het voorgaande, leg ik straks uit. Bij het bericht staat een foto en ook ik kan niet om de waarheid heen dat Middelburg er de komende decennia gekleurd op zal staan. Voor dat kiekje willen toeristen op weg naar de kust wel even een tussenstop inlassen.
De architect wuift het evidente probleem lacherig weg. Vroeger zou het een issue zijn om levensgroot het beladen woord in een stad neer te planten, maar tegenwoordig halen mensen hoogstens onverschillig de schouders op. Voor de architect in kwestie hoop ik vurig dat hij ongelijk krijgt. Gebouwen die mensen ertoe brengen de schouders op te halen heb je volgens mij liever niet op je CV staan. Tenzij hij natuurlijk de idioot van dienst wilt zijn die bij de volgende architectenbarbecue de bagger van alle collega's over zich krijgt uitgestort. Leuk dat hij alvast een monument voor jezelf hebt opgericht. En jammer dat niemand op het idee is gekomen de Kamerleden tijdens de verbouwing van het Binnenhof in Middelburg onder te brengen. Mooi daar blijven en niet meer terugkomen. Dan kunnen zij elke dag zien hoe het volk echt over hen denkt.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
