Oude wijn in nieuwe zakken
Op LinkedIn komt het bericht voorbij dat de middelmatige man een carrièrekiller blijkt te zijn. Vergeet de getalenteerde en van ambitie stomende man. Het echte gevaar voor de vrouw met de hang naar meer komt uit de rijen van de grijze muizen. Zij willen om zes uur ’s avonds hun gehaktballetje, maar zien geen kans er zelf eentje uit de pan te krijgen. Onderzoekers hebben de kwestie grondig bekeken en dus is het waar. Althans: dat moet ik volgens de mensen die het bericht zo ijverig delen vooral geloven. Een eigen mening wordt niet op prijs gesteld. Al helemaal niet aangezien ik zelf ook een middelmatige man en dus per definitie sterk bevooroordeeld ben.
De onderbouwing van het verhaal overtuigt mij niet. Dat komt vaker voor als vrouwen zich aan het bewijzen slaan dat mannen voor geen meter te vertrouwen zijn. Zij willen het zo graag bij het juiste eind hebben, dat het ten koste gaat van de overtuigingskracht. In dit geval is het ook weer zo. Voor zover ik kan nagaan doen die middelmatige mannen helemaal niks. Middelmatige mannen zijn niet degenen die bepalen wie er aangenomen wordt en verder kunnen zij ook niet zoveel. Daarom zijn die mannen zoals ik ook zo middelmatig. Als vrouwen iemand willen beschuldigen van carrièrekillen, dan moeten zij bij de persoon zijn die aan de touwtjes trekt. Het slaat nergens op woedend op mijn voordeur te bonzen.
Laatst heb ik gereageerd op een ander onderzoek, dat ook zo breed werd toegejuicht door de politiek correcte meute. Het begon met de stelling dat mensen die het hardst ondersteuning nodig hebben de dupe worden van het feit dat gemeenten altijd geld tekort zullen komen. Bij de conclusie kreeg de stelling kracht van wet, maar tussen die twee punten werd er verder geen woord aan vuilgemaakt. Lever zo'n werkstuk in bij je leraar en je krijgt er hoogstens een drie voor, maar eenmaal het examen voorbij levert het veel bijval en een hele lading opgestoken duimpjes op.
Mijn reactie dat het vooral diep tragisch is dat er voor zulke onderzoeken wordt geklapt, wordt volledig genegeerd. Aan de mening van een middelmatig mannetje hebben de welzijnswerkers en beleidsambtenaren geen enkele boodschap. Ik vind dat heel kwetsend, maar dat zal die beleidsbepalers vermoedelijk aan de reet roesten. Voortaan zal ik mij de moeite van een zinnig debat sparen en mij weer bewust zijn van mijn plaats in de pikorde.
Toen ik dertig jaar geleden als groentje rondkeek in de wereld van het welzijnswerk, werden beleidsstukken vooral toegeschreven naar het gewenste resultaat: subsidie. Het duurde even voordat een dappere agoog uit het werkveld durfde voor te stellen toch eens voor de professionele aanpak te kiezen. Een aanpak met onderzoeken die er op het eerste gezicht heel indrukwekkend uitzien, maar die bij nader inzien oude wijn in nieuwe zakken bleek te zijn.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
