Huiswerk
Op school kwam ik meestal niet verder dan een vier voor wiskunde. Aanvankelijk schaamde ik mij daarvoor, maar ter geruststelling van lotgenoten kan ik zeggen dat het went. Uiteindelijk mocht ik verder met mijn pad richting de toekomst, maar alleen als ik beloofde mij niet meer bezig te houden met exacte vakken. Om rechten te studeren heb je aan een pretpakket genoeg, dus had ik er geen moeite mee de gevraagde toezegging te doen. Juristen hebben een hekel aan schema's en getallen boven de tien, hoorde ik later. Toen vielen de stukjes van de puzzel op hun plaats en wist ik dat het allemaal geen toeval was.
Wiskunde is ook niet echt nodig om een weg door het leven te vinden. Soms is het gebrek aan mathematische basis echter wel onhandig. Als ik bijvoorbeeld moet nadenken over de vraag of in mijn woonplaats Oisterwijk voldoende huizen voor mensen met de smalle beurs worden gebouwd. Er gaan allerlei percentages over tafel waarmee ik niks kan beginnen. Vijfendertig of achttien procent waarvan? Van de huizen die in de komende honderd jaar worden gebouwd? Of hebben wij het over een open-eind-regeling die meer symbolisch moet worden opgevat?
Waarschijnlijk is het helemaal niet de bedoeling het sommetje te maken. Daarom doen de verantwoordelijke bestuurders en beleidsbepalers zo stuurs als kritische raadsleden ineens gaan vragen of het afgesproken percentage sociale woningbouw wel wordt gehaald. Tussen de regels door is duidelijk te lezen dat die vervelende raadsleden wat anders moeten verzinnen om over te lopen emmeren. Het is toch niet echt nodig om hardop uit te spreken dat Oisterwijk niet zit te wachten op een verstoring van het delicate evenwicht tussen inwoners die wel en inwoners die geen onroerendezaakbelasting kunnen betalen.
Omdat de raadsleden het gevecht op eigen kracht niet kunnen winnen, spelen zij het via de band van de publieke opinie. Er verschijnen tendentieuze berichten over percentages die niet of misschien toch wel worden gehaald. Ik moet het zelf maar een keer narekenen en het laten weten als dat is gelukt. Op die manier hebben de kritische raadsleden er ook nog wat aan. Er is een trend gaande mij te begraven onder een berg data. Onderzoeksjournalistiek wordt het genoemd en volgens mij slaat dat vooral op de moeite die ik moet doen om er chocolade van te maken. Soms lukt dat, maar meestal niet.
Mijn wiskundeknobbel is sinds het verblijf in de schoolbanken niet gegroeid. Confronteer mij ongevraagd met een hoop door mij te verwerken percentages en ik ga haastig op zoek naar een leukere manier om de tijd door te komen. Vandaar de oproep mij niet te belasten met verwachtingen die ik niet kan waarmaken. Wie mij wil mobiliseren voor het verzet tegen het gemeentebestuur, moet het maken van het huiswerk niet aan mij uitbesteden.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
