Zegen voor het leven
Een waarschuwing vooraf is op zijn plaats, want anders gaan lezers zich verheugen op iets wat ik niet blijk te kunnen leveren. Eerst goed lezen en dan pas juichen dus. Als ik vertel dat Tilburg en Breda verwikkeld zijn in een partijtje tegelwippen, dan bedoel ik er voor de verandering een keer niks schunnigs mee. Wie dat jammer vindt, mag mij tot de medestanders rekenen. Ik ben ook een grote smeerkees met een fantasie waar de honden geen brood van lusten. Ik wil ook graag meedenken over een nationale competitie, mocht het tegelwippen in schunnige zin ooit tot Olympische activiteit worden verheven. Met duurzame steden die opgewonden raken van tegels die vervangen worden door tuinaarde kan ik helemaal niks. De persoon die zoiets weet te bedenken, heeft tijdens de jeugd duidelijk een paar ontwikkelingsstappen gemist.
Teleurgesteld nu de werkelijkheid weigert zich te voegen naar wat ik er graag van wil maken, graaf ik in mijn geheugen om een onderwerp te vangen waarover ik wel met enig plezier een column kan schrijven. Laatst voelde ik mij helemaal Omroep Max en 50Plus, kan ik mij nog herinneren. Steeds als ik naar de afstandsbediening van de televisie greep, hosten Gert en Hermien ineens over het scherm en ik had er geen idee van met welke verborgen agenda iemand naar het kerkhof was gesjokt om het verleden tot leven te wekken. Zo moet het dus zijn om vast te zitten in een nachtmerrie die zich keer op keer herhaalt. Alle duiven verzamelen zich op de Dam en je krijgt die vogels niet meer weg.
Gert ziet er ineens niet meer zo braaf uit. Het kan aan het tijdstip liggen. Midden in de nacht zie ik de zaken niet meer zo scherp. Hij grijnst naar de camera als een ondeugende buurman die net een verse voorraad snoep in huis heeft gehaald voor de kinderen in de speeltuin om de hoek. Hij is de verkoper die op het punt staat een goedgelovige koper op te zadelen met een barrel dat de geclaimde garage nog nooit van binnen heeft gezien. Je zou hem zo een cent in zijn hand geven, zoals mensen bij mij in de buurt dat zeggen. Het ligt aan mij. Kijk er Gert dus alsjeblieft niet op aan.
Wat verzint Jan Slagter nog meer om de leden van Omroep Max aan het scherm te kluisteren? Hij heeft Ronnie Tober al gehad en de uitzendingen van de serie 'Ja zuster, nee zuster' hebben de verwoestende werking van de tijd niet overleefd. Misschien kan Jan op zoek gaan naar de oude afleveringen van het programma 'Open en Bloot'. Reken maar dat zijn leden dan naar het puntje van de stoel schuiven. Wat gezellig toch dat zij zich nog eens jong mogen voelen. Een schunnige fantasie is een zegen voor het leven.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
