The way to go

De laatste tijd zit mijn carrière een beetje aan te schuren tegen een soort plafond. Er komen volgens bij en er lopen volgers weg. Het saldo blijft zo ongeveer hetzelfde en dat geldt ook voor het aantal verkochte boeken. Het is gelukkig zo, dat ik er niet van hoef te leven, maar leuk is anders. Wie kan het mij kwalijk nemen dat ik met bijzonder veel belangstelling de berichten lees over manieren waarop andere achterblijvers de eigen ontwikkeling een kickstart geven? Ik ga gewoon graag met mij tijd mee, om te voorkomen dat ik straks net als de mannelijke sportcommentator wordt gepasseerd door breiende en de Libelle lezende collega’s.

Zo de toon is gezet. Nu kan iedereen de verontwaardiging uitspreken over mijn gebrek aan respect voor het breien. Kan ik toevallig zelf een foutloos rijtje steken afleveren? Nee, dat kan ik niet. Ik kwaak ook alleen maar na wat Johan Derksen met de wereld deelde. Ik moet mijn inspiratie toch ergens vandaan halen.

Johan is het met meer dingen niet eens en hij verkoopt er een heleboel boeken mee. Dat geeft toch te denken. Hij is niet alleen een uitgesproken tegenstander van vrouwen die voetbalwedstrijden analyseren. Waar hij ook rode bultjes van krijgt, zijn voetballers die het nodig hebben om zich mentaal op te laten krikken door performancecoach Remco Visscher. Johan is niet van de school die zegt: ‘Als ze er beter van gaan voetballen, mogen die lui desnoods een beroep doen op Kabouter Plop.’ Voetbal is in de ogen van Johan een serieuze zaak en hij weigert concessies te doen voor het kortetermijnbelang van een kampioenschap.

Voor de zoveelste keer voel ik mij hopeloos tekortschieten. Johan weet zulke dingen. Ik had nog niet eens van het bestaan van Remco gehoord. Zou de coach ook een spelprogramma in de aanbieding hebben om de performance van een sukkelende columnist op te vijzelen? Tegen een voordelig tarief uiteraard, want als ik hem gewoon zou kunnen betalen, had ik geen coach nodig. Heb ik niet ergens gelezen dat aan wie al veel heeft, nog meer zal worden gegeven? Op die manier wordt het nooit wat met mijn loopbaan.

Of het toevallig is, mogen anderen uitzoeken, maar de gepeperde uitspraken van Johan vallen samen met zijn besluit het rustig aan te gaan doen. Er lijkt sprake te zijn van een causaal verband. Kennelijk heeft het beledigen van Remco en breiende voetbalanalisten hem genoeg winst opgeleverd om zich een prettig bestaan in de luwte te kunnen veroorloven. Hij gaat zich waarschijnlijk samen met Mart Smeets alvast voorbereiden op de overgang naar een volgend leven. Een toespraakje door de eveneens afgezwaaide Kees Jansma, Leo Blokhuis achter de draaitafel en een hele kerk vol deskundige heren zonder Libelle en breiwerkje. That’s the way to go, Johan.




Mijn bundels met columns zijn te koop via:


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


The way to go

Boek aan een touwtje

Van het podium

Nog een flesje

Noten en geveinsd fatsoen

Gillende sirenes