Nederland valt eigenlijk best mee
Columnist Marcel van Roosmalen maakt salonfähig wat ik al jaren roep. Mijn gedachten zijn dus helemaal niet zo raar. Ik ben er hoogstens soms aan de vroege kant mee. Nederland stuurt Wolter Kroes in de beleving van Marcel naar het Songfestival. Mag ik even vangen voor alle vingers richting het voorhoofd? Naar mij luisterde niemand toen ik hetzelfde balletje opwierp, maar dankzij Marcel haal ik mijn gram. Jazeker! Wolter moet volgende keer onze nationale eer verdedigen. Hij zal waarschijnlijk niet winnen, maar dat hoeft ook niet. Winnen kost alleen veel geld en levert niet per definitie meer roem op.
Het beste bewijs van deze stelling is die griezelige Oostenrijker in zijn jurk, die overal door politiek toch zo correcte slijmballen nog altijd wordt aangeprezen als vrouw met een baard. De engerd won, maar Ilse de Lange en Waylon stelen internationaal de show. Je kunt ervan vinden wat je wilt, maar dat heeft in mijn ogen toch iets van rechtvaardigheid.
Liedjes die naar het Songfestival mogen om hun geluk te beproeven, zijn niet altijd de leukste liedjes. Zeker niet als er een deskundige jury aan te pas kwam om te voorkomen dat gekozen zou worden voor een nummer met onvoldoende inhoud. Meestal haak ik na Moldavië, Georgië en Azerbeidzjan af. Cornald Maas kan mij nog meer vertellen met zijn juichende commentaar. Liedjes uit die streken zijn niet leuk om aan te horen en zullen dat ook nooit worden. Je bent ze al vergeten tegen de tijd dat de uitvoerende artiesten hun slotbuiging maken en dat is meteen ook het positieve nieuws. De deuntjes van Wolter krijg je het eerste jaar niet meer uit je hoofd. Waar voor je geld, noemen wij dat. En de keer daarop sturen wij André Hazes de jongere, Johnny de Mol en de Jostiband. Op klompen. Met de vraag of iemand weet wat zij de de vorige avond hebben gedaan. Repeteren mag ik hopen. Het is wel de bedoeling dat wij ergens in het middenveld eindigen. Geen beker, maar wel complimenten voor een goede poging. Zo willen wij het hebben.
Een fan van Marcel was ik niet altijd. Hij maakte voor mijn gevoel een valse start door in het programma van Cees Grimbergen onuitstaanbaar chagrijnig te doen. Gelukkig wist hij zich te herpakken met hilarische gesproken columns in de rubrieken 'Druktemaker' en 'Buitenspel'. Als ik behoefte heb mijzelf kostelijk te amuseren, zet ik YouTube op en kijk waar Marcel mij brengt. Straks nog Wolter en André als afsluiting en ik kan er weer even tegen. Marcel is waarschijnlijk de enige die nog zwarter denkt dan ik. Bij het luisteren naar zijn donkere toekomst moet ik wel denken dat het onmogelijk zo'n vaart kan lopen. Alleen dat voortdurende gehak op de aardige Diederik Gommers: daar moet Marcel mee ophouden. Diederik is op medisch gebied wat Wolter artistiek en Marcel meningsvormend betekenen. Nederland valt eigenlijk best mee.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
