Bij de horens
Veel gebeurt er niet in mijn woonplaats Oisterwijk. Soms denk ik dat daarom aan mij is gedacht toen werd gezocht naar een columnist. Anderen wilden het niet doen en groot kon de door mij aangerichte schade onmogelijk zijn. Het maakt ook weinig uit welke Oisterwijkse koe ik bij de horens pak. De meeste Oisterwijkers houden het toch bij het bekijken van de plaatjes en de foto van mij kennen zij al. Het zal niemand verbazen dat hij in scène is gezet om mij een beetje intellectueel neer te zetten. Misschien wel dat het ook geldt voor de andere foto's in de krant. 'Kun je even doen alsof je een klant helpt met een formulier?', vroeg een fotograaf dertig jaar geleden al. Er was geen klant, maar dat losten wij op met een van de vrijwilligers. Het ging om het idee.
Dertig jaar later is Oisterwijk nog altijd verzonken in een soort winterslaap. Een zwembad mag wel of niet blijven, maar dat maakt niks uit, want een kaartje kunnen de meeste dorpsgenoten toch niet betalen. De paar bofkonten daargelaten die er subsidie voor ontvangen. Het aanharken van de omgeving rond het nieuwe sportpark gaat een kwart miljoen meer kosten dan begroot. Als wij geluk hebben tenminste. Niemand hield er rekening mee, dat je in het geval van een gloednieuwe accommodatie niet wegkomt met een keer losjes harken door de medewerkers van de plantsoenendienst. Ik wil er best een column over schrijven, maar verwijt mij dan niet dat het een stukje is waarop geen mens zat te wachten. Het is een kwalificatie die ik zelf ook al had verzonnen.
Het gemeentebestuur van Oisterwijk wil graag weten in wat voor een dorp ik wil wonen. Het is geen aanloop naar de opmerking dat ik dan maar snel mijn koffers moet gaan pakken, maar bedoeld als lokkertje voor een soort digitale democratie. Het gemeentebestuur krijgt er spijt van. Ik wil graag een wandelpad naar de supermarkt waar geen honden mogen komen die groter zijn dan een zwabber. Ik ben niet zo dol op de enorme exemplaren die ik nu vaak voor mijn neus zie opduiken. Soms roept de eigenaar dat hij niks doet. Nee, ik ook niet meer als het tegenzit. De wethouder hoeft mijn voorkeur niet ergens vast te leggen. Ik weet toch wel dat er geen geld is.
De fatale klap werd uitgedeeld met de mededeling dat de kermis van Oisterwijk opnieuw niet door kon gaan. Mijn woonplaats kan namelijk niet wat het kleinste gehucht wel voor elkaar krijgt: anderhalve meter afstand houden. De lokale omroep die mij moet entertainen, komt ondertussen niet verder dan een uitzending over het natuurtheater en de restauratie van een kerktoren. Moet ik nog meer zeggen? Vroeger was Oisterwijk gewoon een suffig dorp. Vervelend, maar er viel nog mee te leven. Nu moet ik mij er echter ook nog voor schamen.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
