Telefoons met principes
Het is de grootste leugen die door het kabinet in leven wordt gehouden: dat er geen verplichting is om zich te laten testen of vaccineren. Steeds meer sectoren krijgen de keus tussen overleven met toegangscontrole of de tent sluiten en zij kiezen wijselijk voor de app van minister Hugo de Jonge. En wie niet bereid is zich op het voorhoofd te laten merken met een groen vinkje, komt op steeds meer plaatsen aan de gesloten deur. Een telefoon die geen zogenaamde QR-code voor het aanmaken van groene vinkjes kan genereren? Dat is dan vette pech. En de politici maar roepen dat in Nederland niks verplicht is. Dat er soms vervelende maatregelen nodig zijn, kan ik begrijpen. Maar waarom is het nodig mij met lariekoek in slaap te sussen?
Nederland lijdt nog altijd onder het trauma van de Tweede Wereldoorlog. Toen moesten de mensen ook van alles en dat vonden die mensen niet leuk, vertelden zij tot vervelen toe aan kinderen en kleinkinderen. Ik overdrijf een beetje om mijn punt te maken. Na het buitenwerken van de Duitsers spraken wij daarom af er nooit meer aan te beginnen. Het is typisch zo'n voornemen dat onmogelijk ongeschonden de eindstreep kan halen, maar elke concessie doet pijn en moet voorzichtig gebracht worden. Geen harde verplichtingen, maar tot elke prijs volhouden dat er altijd een manier is om zonder dwang door het leven te gaan. Om ons gevoel van eigenwaarde intact te laten, doen wij alsof wij geloven wat Hugo te vertellen heeft. Laat de Fransen zich maar dwingen tot een knieval voor president Macron om in hun buurtcafé een wijntje te mogen drinken. In Nederland houden wij fier de rug recht.
Tot Hugo het leven de duimschroeven aandraait in elk geval. Daarna is het droevig gesteld met onze ruggengraat. Voor onze principes willen wij ook weer niet al te veel voorrechten inleveren. Als anderen met wat water bij de principiële wijn wel naar een festival of voorstelling mogen, hoeven wij toch zeker niet achter te blijven. En hoe erg kan het zijn? De app van Hugo maakt het toch maar mooi mogelijk om de exacte grond voor het groene vinkje op het scherm geheim te houden.
Op het moment dat ik deze column schreef, bevond ik mij nog in een vakantiepark waar ook alles geregeld moest worden via QR-codes en een app. Zonder een geschikte smartphone was het niet eens meer mogelijk om aan de handleiding van de magnetron te komen en gasten die zich niet meldden door de code op de op tafel geplakte sticker te scannen, werden door de bediening straal genegeerd. Tot het uiterste doorgevoerde efficiëntie: Hugo zou er trots op zijn.
De smartphone die ik heb, moet van alle nieuwlichterij niks hebben. Hij weigert de app van Hugo te installeren en speelt stug stommetje als ik hem voor een QR-code houd. Nederland zou een beter land zijn als meer telefoons met principes dat voorbeeld gingen volgen.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
