Zonder perspectief
Wij hebben in mijn woonplaats Oisterwijk een heuse groep die zich buigt over de toekomst van recreatieparken zonder toeristisch perspectief. Ik moet er even diep over nadenken, want de ratio ervan is mij niet meteen duidelijk. Zichzelf respecterende toeristen willen er kennelijk nog niet dood gevonden worden. Dat lijkt het oordeel wel te vellen, maar de wethouder komt toch nog even langs om een bedreigde bomen moreel te steunen. Zou ook maar één boom geloven in iets anders dan een inktzwarte toekomst zodra de gemeente besluit er geen geld meer in te stoppen?
Want laten wij elkaar geen sprookjes vertellen. Oisterwijk zit niet ruim in de slappe was. Er wrdt wel geroepen over geld dat terugkomt uit Den Haag, maar hoe erg het met de middelen is gesteld, blijkt wel uit het onkruid dat tot ver in de lente metershoog het vrije zicht in het verkeer staat te belemmeren en uit de wildgroei aan takken die het nodig maak als voetganger over de rijweg te lopen. Komt de wethouder volgend jaar even langs in de Kerkstraat om met de rolmaat te beoordelen of er al gesproken kan worden van een noodsituatie? Dertig centimeter tussen de jungle en de gevel. Niet genoeg als er ook een volle tas met boodschappen doorheen moet. Kan ik toch niet even via een omweg mijn reis vervolgen? Het beetje geld dat door de restitutie weer in de kas zit, heeft de wethouder namelijk al geoormerkt voor recreatieparken zonder perspectief.
Of ben ik zelfs met die minimale variant nog te optimistisch? De kosten voor jeugdzorg en maatschappelijke ondersteuning zijn en blijven huizenhoog en de gaten in het wegdek van sommige straten zijn nog steeds van Belgische proporties. Verstandige Oisterwijkers verplaatsen zich tegenwoordig bij voorkeur per Hovercraft. Voor parken zonder perspectief bestaat begrip, maar daar blijft het ook wel bij. De wethouder weet dat hij bij de verantwoording van de uitgaven anders de grootste ruzie krijgt met de gemeentelijke Rekenkamer.
De overgang van recreatieparken naar de Rekenkamer wordt mij van bovenaf ingegeven. Soms speelt toeval nu eenmaal een grote rol. Ik zit met een schuin oog tijdens het schrijven naar het verantwoordingsdebat van de Tweede Kamer te kijken. Hoewel er alleen op het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport al meer dan vijf miljard is uitgegeven zonder een bonnetje te vragen, blijft de toon opvallend beschaafd. ‘Mea maxima culpa’, roept premier Mark Rutte en de Kamerleden knikken. Er wordt gekeuveld over het geslacht van de Medici en de filosofie van Kant. Wat zou het een verademing zijn als raadsleden in mijn woonplaats ook moeite zouden doen zich wat te verheffen. Even een bedreigde boom opzetten. Niet via sociale media afgeven op elkaar, maar aan elkaar en de inwoners van Oisterwijk laten merken de klassiekers te kennen. Wel of geen perspectief: dat is de kwestie.
Mijn bundels met columns zijn te koop via:
