Met lede ogen
Met verwondering volg ik de ontwikkelingen die zich sinds de laatste verkiezingen voor de Tweede Kamer over Nederland uitrollen. Het is tijd voor nieuw leiderschap, maar om de basis te leggen, hebben de dames en heren politici wel de hulp nodig van nestor Herman Tjeenk Willink. Mijn gemoed schiet vol als ik hem met hulpeloze ogen een persconferentie zie geven. Hij lijkt zich af te vragen wie al die mensen zijn. Het is een waarschuwing voor Pia Dijkstra om niet te snel te concluderen dat een leven voltooid is. Wie wat bewaart, heeft wat en je weet maar nooit waar zo iemand nog voor te gebruiken is.
Terwijl ik dit schrijf, valt mij het antwoord in op de vraag wat de rode draad van de laatste dagen is. Hulpeloze ogen. De ontredderde blikken van mensen die ooit vol goede moed ergens aan zijn begonnen en die het nu niet meer weten. Premier Mark Rutte die van zijn voetstuk is getrapt door Eucalypta, Herman Tjeenk Willink die uit zijn sluimertoestand is weggerukt om het land van de ondergang te redden, mijn held Diederik Gommers die bij Beau van Erven Dorens aan tafel uitroept het niet te begrijpen. Stuk voor stuk schreeuwen zij hun zwijgende wanhoop uit. Er dreigt een regelrechte ramp. Waarom zien de anderen niet wat zij al opmerken?
Het is tijd voor nieuw leiderschap. Misschien is dat het beste antwoord dat ik kan geven. Midden in de grootste crisis die Nederland ooit heeft getroffen, hebben wij onze eigen leider afgeschoten en nu zit iedereen maar zo’n beetje de tijd vol te maken. Met welk gezag moet Mark nog oproepen tot het naleven van de basisregels nu hij zojuist door heel de Tweede Kamer is weggezet als de grootste leugenaar sinds de slang in het paradijs? Er is toch niemand meer die hem nog gelooft als hij het waagt tijdens een persconferentie aan te komen met noodzakelijke maatregelen. Nogal wiedes dat schimmige figuren zoals Hubert Bruls met eigen belangen in het achterhoofd hun kans schoon zien en in het ontstane gat springen. Versoepelingen terwijl de ziekenhuizen volstromen, magazijnen met schappen die onder het gewicht van opgespaarde vaccins dreigen te bezwijken: het is de prijs die wij moeten betalen voor de koersverandering richting het dualisme.
Met lede ogen zie ik het land afglijden naar een toestand van totale verwarring. Een passagier ben ik in een bus waar tijdens het rijden wordt gevochten om de plaats achter het stuurwiel. Met benepen stem vraag ik of er wellicht even gestopt kan worden om mij te laten uitstappen. Bij bussen zonder duidelijke rolverdeling tussen chauffeur en passagiers kun je beter ver uit de buurt blijven. Als zelfs Mark, Herman en Diederik het niet meer weten, is het zaak heel snel een veilig heenkomen te zoeken.
