Aanmoedigingsprijs
Een raadslid uit mijn woonplaats Oisterwijk is door de Nederlandse Vereniging voor Raadsleden uitgeroepen tot raadslid van de week. Hoe groot de eer moet worden ingeschat, laat het bericht in het midden. Als er elke week een nieuwe kampioen wordt gekozen, dan gaat het bijzondere er snel af, neem ik aan. Voor het raadslid in kwestie mag dat de pret echter niet drukken en hij haast zich de verworven status rond te bazuinen op de sociale media.
Misschien is er sprake van een soort aanmoedigingsprijs. Oisterwijk heeft onder leiding van het raadslid de weg teruggevonden naar een politiek zonder sterrenkinderen en raadsbrede samenwerking. Dat verdient een compliment als aansporing vol te houden, zal de jury hebben gedacht. Het zijn rare tijden en raadsleden laten zich snel verleiden tot paden die zij beter niet kunnen bewandelen. Zeker nu zij de beschikking hebben over snufjes zoals Facebook. Dat mensen politiek betrokken zijn, wil niet zeggen dat raadsleden alle aspecten van hun bestaan in de openbaarheid hoeven te gooien. Er mag best wat te raden blijven.
De onderscheiding doet mij denken aan de voormalige DDR waar ook de gewoonte bestond hele ijverige arbeiders in het zonnetje te zetten door een foto op te hangen bij de poort van de fabriek. Het gebaar was bedoeld om de andere arbeiders tot meer inzet aan te sporen en toen ik met mijn school de heilstaat bezocht, leek iedereen het ritueel heel serieus te nemen. Wat er binnenskamers van werd gedacht, bleef verborgen. Soms is het beter gewoon met een vriendelijke glimlach niet voor toegekende eer te bedanken.
Door dit te schrijven, begeef ik mij natuurlijk op glad ijs. Het raadslid kan best heel verguld zijn met de gewonnen prijs. Hij zit niet te wachten op iemand die zijn stemming komt verzieken. Als ik hem een plezier wil doen, kan ik beter meedenken over een passende plaats om zijn foto op te hangen.
Ik maak uiteraard een grapje. Het raadslid zal toch hopelijk verstandig genoeg zijn om zich door de prijs niet het hoofd op hol te laten brengen. Na enkele dagen is hij alweer raadslid van vorige week en dat klinkt toch minder indrukwekkend. Moet hij weer met zijn keukentrapje naar het gemeentehuis om te foto van de gevel te halen. Op zulke momenten is het ooit hebben gewonnen van een prijs meer een last dan een zegen. En dan heb ik het nog niet over alle berichtjes aan vrienden en kennissen om te laten weten dat hij weer een gewoon raadslid is.
Het raadslid hoeft zich er niks van aan te trekken, maar mijn welgemeende raad is om volgende keer in stilte van de uitverkiezing te genieten. Stiekem een foto ophangen in de slaapkamer mag, maar verder hoeft het niet te gaan. Ik geloof zo ook wel dat hij als raadslid zijn uiterste best doet.
