Liefhebber
In Californië is ophef ontstaan over het sprookje van Sneeuwwitje. Het mag dan wel een belangrijk deel van het verhaal zijn dat de prins haar wakker kust teneinde lang en gelukkig met elkaar te leven, maar tegenwoordig kan dat echt niet meer. Je komt ook als prins niet meer meteen met je mond ter sprake, als er niet vooraf toestemming voor is gegeven. Ouders geven door het sprookje voor te lezen helemaal het verkeerde signaal af. Jaren later herinnert zo’n jongetje zich het verhaal en denkt dan dat het prima is ook op die manier aan de slag te gaan.
Inmiddels zijn er al zoveel vaste waarden uit mijn jeugd op de schop gegaan, dat ik er al een beetje aan begin te wennen. Daar gaan we weer, denk ik bij het lezen van het bericht. De moraalpolitie heeft een nieuw onderwerp gevonden om het eigen bestaansrecht mee te bewijzen. Na Zwarte Piet en de Zeven Dwergen moet nu ook de arme prins zelf eraan geloven. Sorry jongen! Het is afgelopen met dat lebberen aan wilsonbekwame dames. Er komt bij de deur van het huisje waar Sneeuwwitje ligt een grote bel en dan moet de moderne prins maar afwachten of mevrouw zin heeft voor hem uit de veren te komen. Niet echt een afloop om als kind wild van te worden, maar wel een afloop die de goedkeuring kan wegdragen van de moraalelite.
Aangezien het toch vooral de hedendaagse prinsjes zijn die de dupe dreigen te worden, stel ik voor om onder hen een soort wedstrijd uit te schrijven. Wat zou bijvoorbeeld de kleine George een bevredigend einde vinden nu het voorbeeld van die met de vorige versie van het sprookje opgegroeide oude oom echt niet door de beugel blijkt te kunnen? Kan kleine George leven met een Sneeuwwitje die de prins eerst een verklaring laat tekenen over een passende alimentatie, mocht de relatie onverhoopt stranden? Eigenlijk is het ook slechts een kwestie van één letter: zij leefde nog lang en gelukkig. Het bezit van blauw bloed is niet echt vereist, de aanwezigheid van voldoende geld wel. Bill Gates hoeft niet bang te zijn dat hij voor niks van zijn Melissa is gescheiden.
Zo ongeveer op hetzelfde moment dat Californië zich druk maakt om het kussen van de slapende Sneeuwwitje, bejubelt elitair Nederland Rachel Hazes om de indrukwekkende documentaire over haar zanger van het levenslied. Niemand maakt zich druk over het feit dat zangers op leeftijd eigenlijk niet op meisjes van vijftien horen te kruipen. Ook niet als de zangers eerst netjes op de bel hebben gedrukt en die meisjes aangaven er geen bezwaar tegen te hebben. Tegenwoordig zouden zij het ook wel uit hun hoofd laten zo onbesuisd aan het werk te gaan. Voor je het weet, heb je als liefhebber van het ouderwetse sprookje een stel pedojagers achter je aan.
