Wat jongeren verwachten
Tijdens de meivakantie gaat het in de nieuwsberichten vooral over de verjongingsslag bij de publieke omroep. Er kijken steeds minder jongeren – voor de goede orde: dat zijn landgenoten tot vijftig jaar – en dus moeten programma's met inhoud wijken voor bekende Nederlanders die de tanden in een bureaustoel zetten en hopen dat het ding van chocolade is gemaakt. Aan de kant geschoven programmamakers komen vertellen dat Nederland op deze manier koerst in de richting van geheugenverlies. Dik betaalde beleidsmakers houden vol dat het is wat jongeren verwachten. Ik weet niet wat voor jongeren in Hilversum rondlopen, maar zij hebben duidelijk een andere smaak dan de jongeren bij mij in de buurt.
Het zal er wel mee te maken hebben, dat onderzoekers in een toestand van verveling tot de conclusie kwamen dat jongeren meer op YouTube rondzwerven dan op de reguliere kanalen. Daar moet iets aan gedaan worden, zal iemand hebben gedacht. Onbekend maakt onbemind en dat geldt zeker in de wereld van onderzoekers op leeftijd. YouTube is het rijk van de door amateurs in elkaar geflanste filmpjes over onderwerpen die de normale televisie niet halen. Zelf dacht ik dat ook. Inmiddels weet ik wel beter en haal ik mijn hart op aan documentaires en adembenemende series. De ondertiteling in het Engels begint steeds meer te wennen.
Als de zenderbazen van de publieke omroep willen dat ik weer naar de gewone televisie kijk, kunnen zij beter onderzoeken wat ik in de schatkamer van YouTube wel weet te vinden. Ik kijk daar niet naar domme uitzendingen over gebruiksvoorwerpen van chocolade, dus waarom zou ik het op de nationale zenders wel doen. Een jongere durf ik mij dan wel niet te noemen, maar dat wil niet zeggen dat ik achterlijk ben of wil worden.
Wat ik met YouTube ook kan, is de debatten van de Tweede Kamer volgen. Als de zenderbazen van de publieke omroep besluiten dat jongeren zich daarmee niet laten lokken, schakel ik opgewekt over naar de wereld die ik vroeger zo heb gemist. Het zal wel weer een latertje worden, waag ik een voorzichtige voorspelling. Bij de NPO is de stekker er al uit, maar ik kan blijven kijken tot het einde. Soms kan het rekening houden met de kijkers zo eenvoudig zijn.
Nu ik toch bij de politiek ben: er is mij nog iets opgevallen. Waar het in de meivakantie helemaal niet over gaat, is de formatie van een nieuw kabinet. Ineens lijkt er geen enkele haast meer te worden gemaakt en is er van de beloofde transparantie weinig meer te ontdekken. Er valt ook niet veel in te hakken op premier Mark Rutte. Misschien speelt dat een rol bij de keuze voor een meer behoedzame aanvliegroute. Openheid moet wel leuk blijven.
