Mijn soort mensen
Veel mensen verwonderen zich met mij over het vrije taalgebruik op de sociale media. Vrij in de zin van ontdaan van elke vorm van wellevendheid. Keurige huisvaders en voorleesmoeders gaan helemaal los als iemand op Twitter of Facebook een onwelgevallige mening ventileert. Er vliegen termen over het wereldwijde web, die ze zelf beslist niet willen horen uit de monden van de eigen kinderen. En als die mensen nu in ieder geval op een leuke, creatieve manier te keer zouden gaan, vond ik het allemaal niet zo erg. Maar jammer genoeg beschikken ze in de praktijk over een nogal beperkt repertoire en lanceren ze alleen scheldwoorden die ik allang ken. Wijzer word ik er dus niet van.
Laatst kreeg ik er persoonlijk mee te maken. Ineens mengde zich iemand in de discussie waarin ik verwikkeld was. Een iemand met stellige opvattingen bleek het te zijn en dagen achtereen bombardeerde hij ons daarmee. Hij had gelijk en de rest van de wereld bestond uit kortzichtige idioten die te dom waren om te begrijpen waar het over ging. Het kan best waar zijn, wie zich presenteert als fotograaf, dichter en denker zal het wel weten, maar op straat zul je het niet snel tegen een vreemde zeggen. Voor je het weet loop je wekenlang rond met een verbrijzelde kaak en dat wil je ook weer niet.
Nu mag zo iemand best vinden dat ik kortzichtig en dom ben. Het woord ‘idioot’ vind ik onnodig, maar vooruit, ook dat kan ik hebben. Als kers op de taart ging er in dit geval echter nog een sneer naar mensen van mijn soort overheen en dat maakt me dus wel erg boos. Als zo iemand iets tegen mij heeft, dan moet hij dat als een echte vent met mij uitvechten. Op mensen van mijn soort ben ik gesteld. Ze delen mijn afkeer voor het zonder duidelijke reden opleuken van een tekst met scheldwoorden en schuttingtaal. Vriendelijk en een heel klein beetje beschaafd zijn ze. Val ze aan en je hebt een kwaaie aan mij.
