Kruiwagen
De Stint mag niet meer de weg op van de minister. Voor wie het nog niet weet: Stint is de merknaam van zo’n elektrische kruiwagen waarmee kinderen een en weer worden gereden tussen de kinderopvang en de school. Er rijden duizenden van die dingen rond en kennelijk zijn het stuk voor stuk tikkende tijdbommen. Ze kunnen mankementen vertonen die maken dat ze opeens stil komen te staan of juist niet meer tot stilstand zijn te brengen.
Hoe desastreus zoiets kan aflopen hebben we onlangs gezien. Maar een totaal verbod voor de zekerheid is heel misschien toch een beetje overtrokken. Auto’s, bussen en treinen kunnen ook mankementen vertonen en betrokken raken bij fatale ongevallen. Op dat punt heeft de voorzitter van de branchevereniging gelijk. Er komen ieder jaar rond de duizend mensen om in het verkeer en de meeste van die slachtoffers zaten echt niet in een Stint. Integendeel zelfs. In vergelijking met gewone auto’s komt de Stint in de statistieken waarschijnlijk als bijzonder veilig uit de bus. Toch zal geen minister die bij zijn of haar volle verstand is met de maatregel komen voor de zekerheid maar alle auto’s terug te sturen naar de garage. Er zijn dingen die je als bewindspersoon maar beter uit je hoofd kunt laten.
Als ik al aan de kant van de minister sta, dan is het omdat ik de aanblik van een stel kinderen in een laadbak zo snel mogelijk uit het straatbeeld wil zien verdwijnen. Kinderen horen niet in een kruiwagen, ook niet als er een motortje op zit.
En wat is het voor een waanzin dat een van de kinderen in de bij het ongeval betrokken Stint al elf jaar oud was? Wanneer waren ze van plan dat kind aan het verkeer te laten wennen? Toen ik jong was, moest ik gewoon te voet naar de kleuterschool. Netjes in de rij en onder begeleiding van een volwassene. En toen ik op mijn elfde naar de brugklas ging, kreeg ik een oude fiets waarmee ik zelf maar van Oisterwijk naar Vught moest zien te komen. Niks wegbrengen en ophalen met een elektrisch karretje. Ik wist niet beter en maakte er geen probleem van. Alleen als het weer heel slecht was, mocht ik bij hoge uitzondering met de bus. Ik had nog jonge benen en het geld groeide niet aan de boom.
