Terrasweer
Het is zomer in Nederland. De temperatuur schampt de magische grens van 30 graden en wie het waagt zich in een jas te vertonen kan erop rekenen door iedereen te worden uitgelachen. Zelfs ik weet dat ik het niet kan maken en dus prop ik mijn broekzakken vol met de troep die ik normaal gesproken in mijn jas heb zitten. Ik lijk op iemand met bedenkelijke bedoelingen, maar een andere oplossing is er niet.
Mijn bretels zorgen weer voor hilariteit bij de bekenden die ik onderweg tegenkom. Het is ieder jaar hetzelfde liedje. Zodra het kwik stijgt en mijn trui vrijaf krijgt, moet ik de hele tijd uitleggen dat bretels de enige oplossing vormen voor een probleem dat snel bijzonder gênant kan worden. Een broeksriem helpt me niet. Ik heb wel een stevig postuur, maar dat stevige zit bij mij allemaal boven de gordel. Zelfs met een riem moet ik de broek voortdurend optrekken om te voorkomen dat het kledingstuk ineens op mijn enkels hangt. Bretels geven mij de uitstraling van Malle Pietje, maar dat is beter dan een aanklacht wegens schennis van de eerbaarheid omdat ik in de supermarkt ineens mijn broek liet zakken.
De komst van het goede weer drijft de mensen weer naar buiten, waar de terrassen al in gereedheid zijn gebracht. Versuft ogende kantoortypes, die op andere dagen tijdens de lunchpauze als ganzen rondjes door het centrum draaien, kruipen bij elkaar aan een terrastafeltje en verkopen het spijbelen onder de noemer van werkoverleg of brainstormsessie. Ze loeren naar voorbij trippelende benen en komen op gedachten waarvan ze het bestaan eerder niet eens kenden. Thuis en op kantoor is het toch maar behelpen, denken ze spijtig. Misschien wordt het tijd voor een koersverandering.
Zelf heb ik mijn terras ook weer uit het schuurtje gehaald. Twee klapstoelen en een plastic tafel die mijn vrouw en ik cadeau kregen toen we onze eerste bank kochten. Mijn vrouw en de bank zijn er niet meer. De plastic tafel is echter niet van plan zich gewonnen te geven. Ieder voorjaar moet ik het ding met veel moeite naar buiten trekken en daar staat hij dan tot de temperatuur in het najaar een vrije val maakt.
Gebruiken doe ik hem zelden, alleen als er bezoek is. Ik ben geen terrasmens. Misschien heeft het ermee te maken dat er op mijn terrasje weinig benen voorbij komen. Terrasweer of niet, om iets leuks te zien hoef ik niet op een ongemakkelijke klapstoel te gaan zitten.
