Vijftig plus
Bij het lokale krantje zit een katern met verhalen van mensen die onlangs of alweer enige tijd geleden de magische grens van vijftig hebben overschreden. Boeiende verhalen zijn het. Er spreekt levenslust uit. De mannen en vrouwen die hun verhaal doen, zitten nog boordevol plannen. Ze hebben absoluut niet de intentie achter de geraniums te kruipen. Ze zijn qua jaren dan wel op leeftijd, maar zeker nog niet oud.
De rode draad door de verhalen wordt gevormd door foto’s van hun ouders, genomen toen die dezelfde leeftijd hadden. Wat zien de kinderen als ze naar de foto’s kijken? Hoe vreemd is het om oog in oog te staan met een vader of moeder die ineens even oud is?
Zelf heb ik ook zulke foto’s. Vragen roepen ze op. Zie ik er in werkelijkheid ook zo doorleefd uit? Zelf denk ik van niet, maar hij dacht destijds vermoedelijk ook dat het zo’n vaart nog niet liep. Voor zijn gevoel was hij nog steeds de jongeman van vroeger en daar gedroeg hij zich ook naar. Hij prees zich gelukkig met de overtuiging dat hij als vijftiger nog niet de oude man was, die zijn vader werd.
Het is raar, maar als ik naar de foto’s kijk, dan zie ik nog altijd mijn vader zoals ik hem toen met de ogen van een vroege twintiger zag. Het maakt niet uit dat ik inmiddels al een stuk ouder ben dan hij toen was. Leeftijd is een relatief begrip. Het zit tussen je oren. Een vader hoort voor je gevoel ouder te zijn. Anders heb je er niets aan. Op het moment dat je hem gaat zien als een leeftijdsgenoot, ben je hem voor altijd kwijt.
Zelf heb ik geen kinderen die later met verwondering naar mijn foto kunnen staren. Het kwam er niet van en waarschijnlijk is dat maar beter ook. Er zijn te veel dingen die ik dan had moeten uitleggen. Van die verplichting heb ik nu in ieder geval geen last. De lijn van de familie moeten anderen maar doortrekken. Ik heb vrede met mijn positie als kind dat opkijkt tegen mensen die ouder en wijzer zijn.
