Verslaving
Bij De Wereld Draait Door waarschuwt een kenner op het gebied van alles wat te maken heeft met technologische wonderen, voor de streken van bedrijven zoals Facebook. Zelfs hij blijkt kwetsbaar te zijn. Laatst merkte hij tot zijn onsteltenis, dat hij binnen een halve minuut wel twee keer op zijn telefoon keek. Hij stond weliswaar te wachten in de rij bij de kassa, maar toch.
‘Vertel ons waarom je dat deed’, smeekt de tafelheer van dienst. Ik begrijp hem. De kenner verkondigt al jaren het evangelie van wat er technisch allemaal mogelijk is. Hij mag in dit uur van vertwijfeling niet zwijgen. We hebben zijn uitleg nodig om ons te bewaren voor het kwaad. Wat betekenen de tekens aan de wand?
‘Het is een verslaving’, zegt de kenner. Weten wij wel dat Facebook gebruik maakt van dezelfde technieken die een casino in de strijd gooit om bezoekers aan het gokken te houden? Binnen de kortste keren hangen we allemaal smachtend naar dopamine aan het scherm. We schreeuwen om een beetje aandacht, om erkenning van ons bestaansrecht. De bedrijven weten het en belonen ons met rode rondjes aan de bovenkant van de pagina. Iemand denkt aan ons. Je moet sterk in je schoenen staan om niet even te kijken.
Daar gaan we weer, denk ik geïrriteerd. De hele wereld mag er lustig op los netwerken, maar zodra ik mij bij de meute voeg, komt zo’n spelbederver het plezier vergallen met waarschuwingen die ik niet wil horen. Gun mij nu ook een stukje van de koek. Zo erg kan dat toch niet zijn.
Het valt in mijn geval trouwens wel mee, vind ik zelf. Het is niet zo dat ik de hele dag op de sociale media zit. Ik beperk het tot een uurtje per dag, en dan ook maar alleen om wat ruchtbaarheid te geven aan het feit dat ik schrijf. Een verslaving ziet er echt anders uit. Dat weet ik uit de eerste hand. Ik leg mijzelf ook de verplichting op regelmatig een pauze in te lassen. Meestal kost mij dat geen enkele moeite. Zes dagen per week ben ik sociaal actief, maar op zondag even niet.
