Stijl
Volgens de andere deelnemers van het Oisterwijkse schrijverscafé heb ik een eigen stijl. We tonen aan elkaar wat we in de voorafgaande maand hebben geschreven, en ze weten dan meteen welke tekst van mij is. Er hoeft geen naam onder te staan. ‘Dat is Roland’, roepen ze direct in koor. Een vergissing is uitgesloten. Wat ik schrijf, ademt kennelijk een sfeer uit, die even persoonlijk is als een handtekening.
Op zichzelf ben ik er blij mee, dat mijn medestrijders voor de Oisterwijkse cultuur mij een eigen stijl toeschrijven. Het is toch de eerste stap voor iemand die de ambitie heeft ooit een serieuze schrijver te worden. Verheugd steek ik dan ook mijn armen in de lucht. Hartelijk dank voor deze volkomen verdiende erkenning.
Wat mij echter minder bevalt, is de snoeiharde motivering van het oordeel. Als ik moet geloven wat de andere schrijvers zeggen, dan is het vooral de sarcastische toon, die een tekst onmiskenbaar tot een product van mijn creativiteit maakt. Ineens voel ik mij een stuk minder vereerd. Sarcasme heeft iets van gemeenheid in zich, van kwaadaardigheid zelfs, en dat hoort niemand graag over zichzelf verkondigen. Net als iedereen vlei ik mij liever met de overtuiging dat ik een uitermate vriendelijk persoon ben.
Waar ligt het aan? Schuldbewust trek ik het boetekleed aan. Ik neem niet alles verschrikkelijk serieus, en als ik een of andere ‘hoge boom’ in een absursistische hoek kan trekken, dan zal ik het niet laten. Misschien is dat mijn grote fout. Ik heb wel een stijl, maar fraai is hij niet.
Aan iedereen die zo over mij denkt, wil ik graag uitleggen wie ik werkelijk ben. Het feit dat ik mensen en situaties af en toe een beetje ‘kietel’, betekent niet dat ik een boosaardige inslag heb. En als ik niet voortdurend de loftrompet steek over dingen die niet geslaagd, maar wel dapper geprobeerd zijn, dan mag iemand dat niet persoonlijk nemen. Voor mijzelf maak ik geen uitzondering. Wie mij sarcastisch noemt, heeft er niets van begrepen. Het lijkt dan wel nergens op, maar ik ben echt op ons gesteld.
